Op 15 juli 1988 brengen de net afgestudeerde Emma en Dexter samen de nacht door. Het vuurwerk spat niet direct van de ontmoeting af, en ze besluiten het te laten bij een platonische vriendschap. De film One Day toont het verloop van die vriendschap door telkens vooruit te springen naar de vijftiende juli van het volgende jaar, tot 2011 aan toe.

Een aardig concept, dat op zijn minst een frisse invalshoek biedt voor een oeroud verhaal. Want uiteindelijk draait One Day toch vooral om de vraag: krijgen ze elkaar wel of niet, de schijnbare tegenpolen Emma en Dexter?

De verwachtingen over One Day waren hooggespannen. De oorspronkelijke roman van David Nicholls is een geliefde bestseller, die door de schrijver zelf tot scenario werd bewerkt, en eerdere films van de Deense regisseuse Lone Scherfig, onder meer Italian for Beginners en An Education, werden zeer lovend ontvangen.

Maar helaas, een echt goede film heeft dit gecombineerde talent niet opgeleverd. De episodische structuur wordt nogal lafjes toegepast. Die vijftiende juli zit steeds tjokvol belangrijke en veelzeggende gebeurtenissen, waardoor het waarschijnlijk weinig verschil had gemaakt als het verhaal op conventionelere wijze was verteld. Dan wordt bijvoorbeeld in de vergelijkbare film 500 Days of Summer een stuk creatiever omgegaan met de tijdspronggimmick.

De casting is ook geen onverdeeld succes. Jim Sturgess is verdienstelijk als de arrogante yup Dexter, die het schopt tot populaire televisiepresentator, en Anne Hathaway is zelfs heel overtuigend als de romantische aspirant- schrijfster Emma (op een ietwat zwalkend Brits accent na), maar van chemie tussen de twee is weinig sprake. Ook Patricia Clarkson maakt een misplaatste indruk als Dexters aan kanker wegkwijnende moeder.

Wat blijft er over? Een fraai tijdsbeeld, om te beginnen. De kleding, decors en muziek van de jaren tachtig, negentig en nul kloppen helemaal, zoals de jaren vijftig vakkundig tot leven werden gebracht in Scherfigs An Education. Daarnaast zijn de dialogen van scenarist Nicholls bij vlagen spitsvondig en levensecht. Maar daarmee alleen ontstaat nog geen geslaagde cinema.

Dat One Day toch een voorzichtige aanbeveling verdient, komt door de melancholie die het verhaal tussen de regels door uitademt. Niet in de romantische Hollywoodclichés (Emma die Dexter op driekwart van de film wanhopig achterna rent langs de Seine) of in de goedkope slotwending , wel in de verbeelding van jeugdige verwachtingen die langzaamaan de kop in worden gedrukt, en van de willekeur waarmee heel gemiddelde levens zich afwikkelen.