Franse filmmakers zijn al jaren toonaangevend als het gaat om complexe familiedrama’s. Verrassend genoeg ontdekte André Téchiné in 2007 met Les Temoins een compleet nieuwe manier om ze te vertellen.

Impardonnables is Téchiné’s derde film op rij die met losse stroken en een niet aflatend tempo laat zien hoe liefdes, vriendschappen en familiebanden van een groep mensen groeien en aangehaald worden of juist weer uit elkaar vallen en verdwijnen. Levens hangen bij hem aan elkaar van toevalligheden, stemmingen en vergissingen. Terloops dient de tijd zich aan waarin de personages leven: raciale spanningen in het nieuws, antisemitisme, de opkomst van aids in de jaren tachtig. Het universele losjes verworven met het particuliere.

Téchiné’s situeert zijn films graag in Parijs, maar voor Impardonnables werd Venetië als achtergrond gekozen. Een oudere Franse schrijver huurt daar een huis op een eilandje buiten de stad om een nieuw boek te kunnen schrijven. Dan een sprong in de tijd. Kinderen komen langs, een nieuwe liefde, mensen vertrekken naar het buitenland. Ruzies, seks, verdriet, afstand en toenadering, onbegrip en wantrouwen. Weer een sprong.

Nooit gebruikt Téchiné meer tijd dan noodzakelijk. Altijd dat stuwende tempo, allegro vivace, de beelden net als de muziek. Tempo en muziek geven Téchiné’s films iets lichts en speels, terwijl de films stiekem het wezen van het bestaan raken.

Alle melodrama wordt vermeden. De crux bij Téchiné is dat mensen maar wat aankloten als het om de liefde gaat. Maakt dat ze onvergeeflijk, impardonnables? Niet volgens deze maker . Als alles wankel en kwetsbaar is, hoe kun je dan eisen dat mensen stabiel zijn en overwogen beslissingen nemen?

De schoonheid van Venetië komt opzettelijk niet tot z’n recht. Want de locaties zijn belangrijk bij Téchiné: er is altijd een centrum en de plek er buiten. Kun je alledaagse beelden maken tegen zo’n schitterende achtergrond als Venetië? Dat blijkt. En dan hoeft het niet te verbazen dat verhalen die beginnen tegen zo’n schitterende achtergrond als de liefde ook sleets en alledaags kunnen worden. Niet voor niks zitten er scènes van een huwelijksfeest in waarin twee jonge mensen elkaar beloftes doen terwijl de oudere gasten meewarig toehoren. Zij weten hoe het verhaal verder gaat. Maar maakt dat zulke beloftes zinloos?