Small Town Murder Songs, dat die titel eerder doet denken aan een popalbum dan een film is geen toeval. Muziek speelt een prominente rol in dit Canadese politiedrama: de beelden dienen soms eerder als begeleiding van de soundtrack dan andersom. En in de traditie van een goede, compacte popsong bevat het verhaal geen noot teveel.

Walter ( Peter Stormare) is de zwijgzame sheriff van een ingedutte mennonietengemeenschap in Ontario. Wanneer aan de oever van een plaatselijk meer het lijk van een onbekende vrouw wordt aangetroffen, moet hij voor het eerst in zijn carrière op moordonderzoek uit.

Small Town Murder Songs is opgedeeld in een reeks hoofdstukken met titels als ‘Be in the world but not of it’ en ‘God meets us where we’re at’, en op de soundtrack klinken vurige gospelsongs van de groep Bruce Peninsula. Die elementen verraden waar de film om draait: niet om de moordzaak die de plot aanzwengelt, maar om de geestelijke toestand van de hoofdpersoon. Walter is een born again gelovige, maar achter zijn bedaarde voorkomen gaat een woeste storm tekeer. In zeer beknopte flashbacks zien we flarden van een onstuimig verleden, dat door de moordzaak dreigt te worden opgerakeld. Lukt het hem aan zijn prille overtuigingen vast te houden?

Verwacht naar aanleiding van deze omschrijving geen weeïge EO-film: Small Town Murder Songs is een rauwe, eerlijke film over een man die houvast zoekt in de cultuur waarin hij is opgegroeid. Een beetje zoals het personage van Robert Duvall in het thematisch verwante The Apostle.

Een andere film die Small Town Murder Songs in herinnering brengt, is Fargo van de gebroeders Coen. Vanwege de vergelijkbare kleinburgerlijke personages en de licht vervreemdende toon, én natuurlijk vanwege Peter Stormare , in Fargo te zien als norse killer. In de rol van Walter is Stormare beter dan ooit, ogenschijnlijk stoïcijns, maar vol ingehouden woede en onderdrukte verlangens. En tegelijkertijd sympathiek.

Terwijl Amerikaanse filmmakers nogal eens moeite hebben er een einde aan te breien, doet scenarist/ regisseur Ed Gass-Donnelly zijn vertelling in een luttele 75 minuten uit de doeken. In interviews vertelde hij dat diverse belangrijke scènes in de eindmontage sneuvelden, omdat de muziek van Bruce Peninsula de thematiek veel treffender bleek over te brengen dan de dialogen die hij had uitgeschreven. Altijd positief: een filmmaker die beseft dat minder meestal meer is.