Restless, de nieuwe Gus van Sant (My Own Private Idaho, Elephant, Milk), is een wat al te sympathieke film over de dood, die een ode wil brengen aan het leven. Grootste probleem daarbij is het script, dat aan diepgang, vitaliteit en samenhang nogal wat te wensen over laat.

Dat is jammer, want Restless heeft ook zijn sterke punten: de melancholieke sfeer die wordt opgeroepen door de bossen, bruggen en rivieren van Portland, de golden oldies op de soundtrack en de gedateerde gezelschapsspelletjes en outfits van de personages. Ook in orde zijn de ingetogen présence van actrice Mia Wasikowska en een stel sterke filmische vondsten, zoals krijtlijnen rond een ten dode opgeschreven liefdeskoppel. Tieners, de dood en onderhuidse spanning zijn grootheden waar Van Sant doorgaans wel raad mee weet.

Restless vertelt het verhaal van Enoch, een negentienjarige jongen (het wat tamme speelfilmdebuut van de knappe Henry Hopper, zoon van de vorig jaar overleden Dennis Hopper) die zeeslagje speelt met de geest van een dode kamikazepiloot , en daarnaast begrafenissen bezoekt van onbekenden. Op een ervan ontmoet hij Annabel (Mia Wasikowska), een tomboy-achtig meisje dat blijkt te lijden aan terminale kanker. Enoch belooft haar bij te staan in de drie maanden die ze nog te leven heeft. En leven zal ze!

Wat volgt, is een bij vlagen charmant liefdesverhaal dat echter elk mogelijk drama rond de dood smoort in opgewekte grapjes over de clichés die daarmee samenhangen. Sterk is een aantal gevatte dialogen, zoals wanneer Enoch zijn kamikazevriend Hiroshi ( Ryo Kase) meldt dat hij een Mitsubishi-auto zag op straat. Hiroshi, opgetogen: ‘Ik vloog vroeger Mitsubishi’s!’ Enoch: ‘Jij cràshte vroeger Mitsubishi’s.’ Hiroshi weer: ‘Eén keertje maar.’

Daartegenover staan ronduit belabberde platitudes als: ‘We hebben zo weinig tijd om de dingen te zeggen die we bedoelen.’ Erger nog is dat de personages zo weinig diepgang krijgen en dat er eigenlijk niets op het spel staat aangezien de film het lijden en de dood van Annabel nagenoeg buiten beschouwing laat. Restless haalt het wat dat betreft niet bij enigszins vergelijkbare films als Donnie Darko of Harold and Maude. Vooral Hiroshi is een beschaafd, ongevaarlijk en daardoor overbodig spook.

Dat het onevenwichtige script van debuterend scenarist Jason Lew desondanks verfilmd werd, is te danken aan zijn oud- klasgenoot, actrice Bryce Dallas Howard, die het project met behulp van haar vader, producent Ron Howard, adopteerde.