In 1982 bolde Arnold Schwarzenegger zijn spierbundels en reeg als cultheld Conan the Barbarian een regiment vlerken aan zijn zwaard. Nu, bijna dertig jaar later, komt er wederom een Conan uit. Let wel, er is hier geen sprake van een remake, maar van een nieuwe versie gebaseerd op het originele bronmateriaal.

De recente avonturen van de strijder liggen vooral wat betreft bruutheid dichter bij de pulpverhalen die auteur Robert E. Howard in de jaren ’30 produceerde dan de door John Milius en Oliver Stone geschreven voorganger.

Al in de eerste minuten steekt de meest recente Conan Arnie als barbaar naar de kroon wanneer hij als klein jochie met blote handen op gruwelijke wijze een kwartet monsters uitschakelt. De gore is daarbij volledig aangepast aan de wensen van het moderne grote publiek. Wat de massa volgens de grote studio’s verder wil is 3D. En in tegenstelling tot veel andere dure Hollywoodvehikels die de bioscopen met 3D bombarderen, voegt het effect hier in sommige actiescènes daadwerkelijk een gevoel van immersie toe. Zo nu en dan is het bloed dat uit opengereten lichamen spuit zowat te proeven en schuifel je ongemakkelijk op je stoel door de intensiteit van het spektakel om je heen.

Alsnog is er veel onnodige cliché-actie waarbij zwaarden onovertuigend uit het bioscoopdoek steken en explosies puin op het publiek afvuren. De groots bedoelde fantasylandschappen willen al helemaal niet overtuigen met de extra dimensie; de bergen en kastelen ontstijgen nergens het niveau van kijkdoosdecors.

Waar het beeld extra diepte krijgt, daar zijn de personages platter dan voorheen. Het zijn lege hulsels in een flinterdun verhaal over wraak, die enkel rondwandelen om oneliners te bezigen als ‘he was born in blood’, en natuurlijk om ruggengraten uit andere levende wezens te rukken. Met zijn geforceerde mimiek en stem wekt hoofdrolspeler Jason Momoa (Game of Thrones) geen enkele sympathie op. Dat is knap, aangezien zijn moeder wordt doodgestoken terwijl hij nog in haar baarmoeder bivakkeert, en zijn vader later voor zijn ogen vermoord wordt. De enige pijn die je voelt is zo nu en dan die van de gekromde tenen in je schoenen als Conan zijn mond opendoet.

Voor een status als cultklassieker had de film echter nog een stuk slechter of absurder moeten zijn, nu zal middelmatigheid de meest recente Conan waarschijnlijk snel op missie richting vergetelheid sturen.