Met het idee op zich is weinig mis. Neem een gebeurtenis uit de geschiedenis, in dit geval het schrappen van de Apollovluchten 18, 19 en 20 door NASA wegens budgetproblemen, en geef er een fictieve draai aan, waardoor het opeens gaat over een geheime ruimtemissie die mislukt. Ook de beslissing om dit gegeven vervolgens in de vorm van een ‘found footage’-documentaire te gieten klinkt best interessant. Toch gaat dit regiedebuut van Gonzalo López-Galeggo aan alle kanten de mist in.

Het grootste probleem: de film is niet spannend. Sterker, hij is lange tijd zelfs ronduit saai – voor een horrorthriller die amper anderhalf uur klokt vrij funest. Het begint nog veelbelovend: de grofkorrelige beelden van astronauten en hun lancering voelen authentiek aan, en de springerige montage geeft de openingsminuten een prettige dynamiek. Maar al snel komt het besef dat je naar een aaneenschakeling van fragmenten zit te kijken waarin simpelweg niets gebeurt .

Zelfs wanneer de astronauten zijn aangekomen op de maan moddert het verhaal nog lange tijd voort, hooguit onderbroken door een suf horrorcliché in Blair Witch-/ Paranormal Activity-jasje: objecten zijn op onverklaarbare wijze verplaatst , er worden vreemde sporen gevonden op het maanoppervlak, de twee astronauten hebben het gevoel dat ze worden bekeken. Of er wordt een goedkoop schrikeffect ingezet, als het plotseling voluit opengooien van het geluidsvolume. Wanneer de horror eindelijk een vaste vorm begint aan te nemen, is de aandacht al geruime tijd vervlogen.

Visueel valt er slechts sporadisch iets moois te beleven, zoals een prachtige, fraai belichte compositie van een maankrater. Maar de constante onrust door het geschud van de camera's, de wazige beelden en de storing van de transmissies zorgen vooral voor irritatie. Bovendien werpen zulke elementen een barrière op tussen de kijker en de hoofdpersonages, die vage schimmen blijven zonder duidelijke emoties en diepgang. Medeleven blijft uit.

Alleen het geluid zit strak in elkaar. Hooggepitchte, huilende radiotransmissies, de ruis en echo van de communicatie, onheilspellend getik op de ruimtecapsule, tezamen vormen ze een griezelige soundtrack die los van het aandachtafleidende beeld het best tot zijn recht komt. Mocht het aura van B-film niet te groot worden dan zit er wellicht nog een Oscarnominatie voor Best Sound Editing in.