Het verhaal is een potpourri van elementen uit andere verhalen. Behalve de Gelaarsde Kat zijn Jack & Jill en Humpty Dumpty (personages uit Engelse kinderrijmpjes) erbij gehaald, draait het verhaal om het binnenhalen van de kip met de gouden eieren die boven de wolken woont (uit Jaap en de Bonenstaak) en speelt het geheel zich af tegen een westerndecor dat door de stem van Antonio Banderas ook nog aan Zorro doet denken. Kitty Softpaws met de stem van Salma Hayek is de acrobatische femme fatale die Puss op de knieën moet krijgen.
Dat had in mindere handen een zootje kunnen worden, maar de makers weten de hele boel aan elkaar te rijgen met spannende actie en spitse grappen. Animatiefilms willen door verplichte grappen voor volwassenen en kinderlijk eenvoudige verhaallijnen wel eens in een onnatuurlijke spagaat belanden, maar bij Puss in Boots gaan ze prima samen. Er is goed over nagedacht en de timing is uitstekend. Dat Puss na een stoere monoloog in een saloon als een jong poesje in z’n glas melk likt of als een dolle in het donker een lichtje op de vloer probeert vast te pakken, dat werkt hier. Sommige grappen zijn trouwens niet geschikt voor de kinderziel, maar de kleintjes begrijpen toch niet waar Humpty Dumpty op doelt als hij vertelt over traumatische ervaringen in de gevangenis. De stem van het pratende ei is overigens van Zach Galifianakis, ook prima gecast.
De 3D-animatie is niet baanbrekend, maar wel opvallend goed gebruikt om de film een razende vaart te geven en soms frisse visuele grappen te maken. Ook al is het verhaal over vriendschap en vergeving nogal mager en ben je het na de eindcredits alweer vergeten – Puss in Boots mikt niet op het sentiment van de Pixar-films – dan nog is dit een van de beste animaties van het jaar.