Old Cats is een bijzonder kleinood over bloedbanden en dementie, liefde en vergeving.
‘Ze is zo hard als steen; koud en egoïstisch. En ze heeft nooit van me gehouden,’ schreeuwt dochter Rosario richting haar stiefvader. De verbeten (eind)veertiger had zich in de badkamer van het ouderlijk huis in het oude centrum van de Chileense hoofdstad Santiago opgesloten om nog maar wat coke te snuiven, nadat een bezoekje aan haar oude moeder Isadora voor de zoveelste keer vreselijk uit de hand was gelopen.

Moeder en dochter verstaan elkaar niet. Nooit gedaan. Isadora kreeg Rosario pas op latere leeftijd; ze had er eigenlijk niet meer op gerekend nog een kind te krijgen – misschien is dat het. Maar Rosario is ook niet bepaald een kind om van te houden; ze is een onbehouwen, egocentrische vrouw van twaalf ambachten en dertien ongelukken. En lesbisch bovendien, terwijl Isadora zo graag kleinkinderen wilde. Als soort van substituut heeft ze twee moddervette katten – het kan bijna geen toeval zijn dat Rosario allergisch is voor die ‘varkens’.

Old Cats (2010) is de opvolger van The Maid (La nana; 2009), die afgelopen zomer in de Nederlandse filmhuizen was te zien. De in New York wonende, jonge Chileen Sebastián Silva regisseerde de film samen met Pedro Peirano; samen schreven ze ook het scenario.

Daarin wordt trefzeker een ernstig verstoorde moeder-dochterrelatie geschetst. Als Rosario haar bezoek aankondigt, weet Isadora al hoe laat het is. Dochterlief zegt dat ze met een verrassing komt , maar ze wil het weer over het verslofte appartement hebben. Uit zorg, zegt ze (het is op de achtste verdieping, de lift is vaak stuk en moeder lijdt aan artrose), maar het lijkt vooral uit eigenbelang. Als vorm van compensatie voor de liefde die ze nooit heeft gekregen.

Het is vooral dankzij de formidabele acteurs dat de sympathie van de kijker voortdurend verschuift. Rosario, gespeeld door Claudia Celedon, mag vaak een helleveeg van een dochter zijn en tegen haar moeder vloeken en tieren, ze heeft ook menselijke kantjes. Nog beter is de 92-jarige Bélgica Castro. Haar Isadora is breekbaar en onbuigzaam tegelijk. Castro’s ogen spreken boekdelen; de wanhoop is van haar doorleefde gezicht te lezen als ze bemerkt dat ze steeds meer dingen vergeet en tegen mensen praat die er niet zijn.