Als puber heb je het al niet makkelijk met een brein dat alle kanten opschiet, hormonale kwesties en een lichaam dat in transformatie is, maar voor de pubers in Razend is het leven wel heel extreem.

Ruzies, schorsingen, seksuele intimidatie door docenten en vaders met losse vuisten, in het scenario van Maria Peters en Dick van den Heuvel, gebaseerd op een boek van Carry Slee, komen de problemen in concentraatvorm.

Met de doelgroep in het achterhoofd is dat, ondanks de druk op de geloofwaardigheid, geen onoverkomelijk probleem. Zeker niet als regisseur Dave Schram op verschillende manieren wat frisse wind door de benauwde levens laat waaien. Zo wil hoofdpersonage Sven (Ko Zandvliet) graag regisseur worden en is hij altijd storyboards aan het schetsen. Als zijn situatie te intens wordt, nemen zijn tekeningen het camerabeeld over. Een symbolische vlucht naar een simpeler leven en bovendien visueel een welkome afwisseling voor de kijker.

Sven volgt met zijn camera ook een groepje bevriende freerunners. In dynamisch gefilmde uitbarstingen klimmen en springen ze over gebouwtjes, auto’s, fietsers en trappen. Elk obstakel nemen ze moeiteloos, want ‘als je kan freerunnen dan kan niemand je meer te pakken nemen ’. Maar problemen zijn er niet om voor weg te blijven rennen, dat is hier de wijze les.

Dus komt, nadat het ene misverstand op het andere is gestapeld en iedereen Sven heeft uitgekotst, het moment van de grote confrontatie tussen hoofdpersonage en zijn demonen. Die emotionele climax stelt teleur – alle ellende wordt te makkelijk bij elkaar geveegd en zelfs de doelgroep moet met deze simplificering van acties en gevoelens niet geheel tevreden zijn.
 
Het beste aan de film? Olga Zuiderhoek, wat is ze toch een geweldige actrice. Als oma weet ze met minimale veranderingen in mimiek en intonatie werelden van emotie te creëren. Thijs Römer doet hier niet veel voor haar onder; als populaire docent met een donker randje roept hij direct een gevoel van afkeer op. Het is duidelijk te merken dat hij plezier beleefde aan zijn foute personage. Deze sterke optredens zorgen wel dat het opvalt dat de rest van de cast, hoewel niet slecht acterend , van een andere klasse is. Dat contrast wrikt.

Alles bij elkaar een sympathieke film met sterke en minder sterke kanten. Of Razend bij de doelgroep aan gaat slaan? Het blijven pubers; geen peil op te trekken.