Magic Mike is losjes gebaseerd op de ervaringen van hoofdrolspeler
Channing Tatum, die de film tevens produceerde. Vóór Tatum een tieneridool
werd met formulewerk als
G.I. Joe en de Step Up-films, verdiende hij een jaartje de kost als schaars
geklede danser in louche nachtclubs. En als we Magic Mike mogen geloven, was dat
helemaal niet zo’n vernederende ervaring – het strippen wordt weliswaar niet
voorgesteld als hoogstaande carrièreoptie, maar Mike en zijn maten hebben het op
het eerste gezicht lang niet slecht. Ze verdienen lekker, krijgen alle vrouwen
die ze willen en vieren schijnbaar altijd feest.
Veelzijdig
regisseur Steven Soderbergh brengt het allemaal met flair in beeld. Zoals
meestal, hanteert hij zelf (onder het pseudoniem Peter Andrews) de camera, wat
veel soepele takes en originele invalshoeken oplevert. Hoewel het verhaal wat
licht-dramatische wendingen heeft die raken aan de thema’s van serieuze
Soderbergh-drama’s als
Traffic (drugs, criminaliteit) en The Girlfriend Experience (onpersoonlijke
seks), doet Magic Mike qua toon meer denken aan zijn films
Out of Sight en
Ocean’s Eleven.
En de stripacts? Die zijn geloofwaardig sleazy
én behoorlijk knap uitgevoerd. Dat Tatum kan dansen was al bekend van Step Up,
maar ook
Matthew McConaughey, de aalgladde leider van het gezelschap, is verrassend
in vorm.
Nog verrassender is misschien wel dat Tatum ook buiten de
dansacts heel geloofwaardig is. Enerzijds is hij de gebekte hedonist die met
volle teugen geniet van zijn lifestyle, anderzijds een onzekere jongen die
droomt van een carrière als meubelmaker en begint te stotteren bij de ontmoeting
met een leuk, intelligent meisje dat weinig moet hebben van zijn weekendbaan (
veelbelovende nieuwkomer Cody Horn).
Die tweestrijd van de
hoofdpersoon, daar hadden we best meer van willen zien. De emotionele diepgang
van vergelijkbare milieuportretten als
Boogie Nights en
The Wrestler weet Soderbergh nergens te bereiken. Uiteraard kan hij als
serieuze filmmaker niet om de keerzijden van de ongure stripperscene heen, maar
de uiteindelijke transformatie van de hoofdpersoon blijft wat clichématig en
onuitgewerkt.
Wat resteert is een amusante blik in een platte wereld
, met een hoofdpersoon die we graag beter hadden leren kennen.
Gespierde, net niet helemaal naakte kerels vormen het hoofdingrediënt van het luchtige drama Magic Mike, maar daarmee is de film heus niet alleen geschikt voor heterovrouwen en homo’s. Een beetje metroman moet zich voldoende kunnen laten meeslepen door de vlotte regie, gevatte dialogen en verrassend goede acteurs. En wie weet, misschien zelfs door de aanstekelijke stripacts.