Arthouse-films, documentaires en gelikte Hollywood-blockbusters, Steven Soderbergh heeft
ze allemaal op zijn naam staan. En als er iets duidelijk wordt als je naar zijn diverse oeuvre kijkt, is het wel dat hij vooral maakt waar hij zin in heeft. In het geval van Haywire is dat een spionagethriller met een vrouwelijke actieheld. Of, in zijn eigen woorden: ‘A Pam Grier movie made bij Alfred Hitchcock.’

Soderbergh opereert op het randje van mainstream en B-filmerij als hij Gina Carano als geheim agente de hele wereld over laat vliegen om her en der wat mannelijke botten te breken. Carano, die met deze film haar acteerdebuut maakt, is een boegbeeld binnen de wereld van de ‘mixed martial arts’ en Soderbergh bouwde het personage Mallory Kane volledig om haar heen.

Dat pakt goed uit. De vechtscènes zijn bewust special effects-vrij gehouden om de rauwe kracht en razendsnelle reflexen van Carano beter uit te laten komen. Dat levert realistisch ogende duels op die zich vaak in kleine ruimtes afspelen en waarbij dicht op de actie gefilmd is. Duels die vervolgens wel zo lang doorgaan dat het naar het absurde neigt. Op momenten dat ze niet fysiek bezig is blijkt Carano een prima actrice: ze doet in geen enkele scène onder voor tegenspelers als Ewan McGregor, Michael Fassbender of Michael Douglas. Bovendien ziet ze er in een mooie galajurk ook nog eens adembenemend uit.

De introductie van Carano wordt opgehangen aan een degelijk script over intriges en verraad binnen de internationale spionagewereld. Het is niet bijster origineel, maar onvoorspelbaar genoeg om te blijven boeien. Soderbergh drukt er een eigen stempel op met een springerige montage, wat fraaie kleurfilters en bijzondere muziekkeuzes. Daardoor krijgt de film een subtiel arthouse-randje, zonder aan spanning of vaart in te boeten.

Haywire zal Soderbergh geen Oscarnominaties op gaan leveren, maar dit soort tussendoortjes mag hij vaker maken. Zeker als Gina Carano de hoofdrol heeft.