Mumblecore, een filmgenre is het niet echt te noemen, maar de beweging heeft een behoorlijk aantal low-budget indiefilms voortgebracht dat zich kenmerkt door getroebleerde twintigers, lange en realistische dialogen, geïmproviseerde scènes en niet-professionele acteurs. Of in ieder geval een aantal van die elementen.

In twaalf dagen nam gevestigde mumblecore-naam Lynn Shelton een film op met Emily Blunt en Rosemarie DeWitt, die er door hun natuurlijke charme een verdienstelijke dramedy van maken. De actrices krijgen gezelschap van Mark Duplass, nog een grote naam uit de mumblecore-scene. Duplass maakt als regisseur en acteur al enige tijd films met zijn broer Jay en mocht dit jaar met relatief grote namen ( Jason Segel en Ed Helms) Jeff, Who Lives at Home regisseren. Hier speelt hij een personage dat hij inmiddels kan dromen, een man die maar niet volwassen kan worden en op geen enkel front zijn zaken op orde heeft. Maar die tevens een sympathieke inborst heeft waar de dames niet ongevoelig voor blijken.

Gedrieën raken ze verwikkeld in een bizarre en complexe liefdesdriehoek. Of soort van liefdesdriehoek. Iris (Blunt) is de beste vriend van Tom (Duplass) en Hannah ( DeWitt) is haar lesbische halfzus. In een afgelegen huisje aan een meer komen ze bijeen om allemaal een persoonlijk verdriet te verwerken. Een mooie zet van Shelton, want door de speelruimte strak af te bakenen vormt ze een claustrofobisch decor voor de psychologie van de personages.

De gesprekken die de drie onderling voeren, gebaseerd op een minimaal script en verder ingevuld door de acteurs zelf, zijn rafelig, grappig en onaf. Door het sterke acteerwerk voelt het alsof je stiekem zit mee te luisteren met mensen in een kroeg. Bagage wordt voelbaar tussen de zinnen door, emoties schuilen in de schaduw van woorden.

De overkoepelende verhaallijn is minder realistisch, en dat komt vooral door het laatste halfuur. Shelton, die grote delen van de film de romcom-conventies aan diggelen regisseert, zwicht ten slotte toch voor kluchtige Hollywoodpraktijken. De ontwikkelingen raken in een stroomversnelling en de personages die tot dat moment diepte hadden worden ietwat onwerkelijk.

Ondanks die lichtelijk teleurstellende finale blijft de film als geheel nog steeds een prettige afwisseling van de talloze romantische komedies die verder de bioscopen vullen.