Jean Dujardin werd ooit in Frankrijk bekend door het sketchprogramma Un gars, une fille en de parodieën op OSS 117 (de Franse tegenhanger van James Bond). Met zijn machtige mimiek liet hij vervolgens mond en ogen spreken in de stomme film The Artist en met dat komische talent won hij als eerste Fransman ooit een Oscar. Daarmee bouwde hij genoeg krediet op om aan een hobbyproject te mogen knutselen, een verzameling van negen sketches en korte films die allemaal draaien rondom het thema ontrouw.

Samen met onder anderen collega-acteur Gilles Lellouche en Michel Hazanavicius, die de regie-Oscar won voor The Artist, brengt hij een groepje mannen tot leven dat het niet zo nauw neemt met het huwelijk. De segmenten die zich afspelen in onder andere een seksverslavingskliniek, een nachtclub en Las Vegas, worden losjes aan elkaar geknoopt door de verschillende personages in één sketch samen te laten komen voor een therapiesessie.

De verhaaltjes waarin ze opereren zijn weinig subtiel en misogynie echoot luid tussen de decors. Vooral de proloog, waarin Dujardin en Lellouche twee players spelen die hun ontrouw tegen elkaar goedpraten terwijl ze overdreven seksuele uitspattingen hebben, is vervelend om naar te kijken en slaat wat humor betreft volledig dood. De verrassende ontknoping in het laatste filmpje, die het handelen van deze personages enigszins verklaart, is een schrale troost.

De humor schiet van flauw naar plat naar absurd en werkt slechts sporadisch. Eigenlijk vooral bij de drie segmenten die uit slechts een enkele scène bestaan en een korte punch-line hebben gaan de mondhoeken omhoog. Er is één grote uitzondering, want segment La Bonne Conscience, niet verrassend geregisseerd door Hazanavicius, slaagt er wel in om de juiste toon te raken. Dujardin speelt hierin een schlemielige kantoorwerker die met collega’s in een troosteloos hotel een conferentie bijwoont. Terwijl zijn vrouw hem lieve sms-jes stuurt probeert hij wanhopig en tevergeefs vreemd te gaan. In een universum dat prachtig is door zijn matkleurige lelijkheid weet Dujardin sympathie op te wekken voor een uiterst onsympathiek figuur.

Ook La Question, als enige geregisseerd door een vrouw, is niet heel vervelend om naar te kijken, al wil het drama over twee geliefden die elkaar hun ontrouw opbiechten ook niet echt diepgewortelde gevoelens losmaken. Zo valt er in ruim anderhalf uur relatief maar weinig interessants te zien en lijkt het project voor de betrokkenen vooral een excuus om samen naar onder andere Las Vegas op filmvakantie te gaan.