De liefde uit de titel is die tussen een hoogbejaard, Parijs echtpaar. Georges en Anne, want alle echtparen in Hanekes films heten Georges en Anne. Het is duidelijk dat het slecht afloopt met Anne, want al in de eerste scène zien we hoe zij dood op bed ligt, vredig op haar rug, met de handen gevouwen, omringd door bloemen. Daarna gaat de film terug in de tijd en zien we hoe het zover is gekomen.
Georges en Anne zijn twee oud-pianoleraren. Hoogopgeleid, beschaafd en met elkaar vergroeid. Je kan zien dat ze samen lang en gelukkig hebben geleefd. Maar daar maakt Haneke een eind aan. Anne krijgt een beroerte. Raakt de controle over haar lichaam kwijt en vervolgens over haar geest.
Haneke neemt de tijd het lichamelijke verval in al zijn pijnlijke details vast te leggen. En hij maakt het zijn publiek en personages – zoals gebruikelijk – niet eenvoudig. 'Je bent een monster soms, maar erg aardig,' zegt een nog gezonde Anne vroeg in de film tegen Georges. En Georges kan inderdaad een monster zijn. Rationeel, hard en rechtlijnig. Maar datzelfde monster is ook aardig en volhardend, in de manier waarop hij Anne waardig naar het einde begeleidt.
Afgezien van één scène in het begin speelt alle actie zich af in het appartement van het tweetal. Zo klein is hun wereld geworden. Ze hebben alleen elkaar nog, en willen alleen elkaar. Ze hebben geen geloof om zich aan vast te klampen, en we zien ook geen vrienden. Die zullen ze – zo nemen we maar aan – allemaal overleefd hebben.
De enige die nog regelmatig komt binnenvallen is hun veel te drukke dochter Eva ( Isabelle Huppert in een kleine, ondankbare rol). Eva is de zwakste schakel in de film. De scènes met haar ouders zijn onaf en gehaast, en leiden af van de kern: de liefde van Georges voor Anne, die door Haneke danig op de proef wordt gesteld.
Amour klinkt als een toneelstuk, maar is onversneden cinema . Het tempo is laag, er wordt weinig gesproken, en het acteren van oudgedienden Jean-Louis Trintignant en Emmanuelle Riva is ingehouden en subtiel. Zo subtiel dat alleen een camera het zou kunnen oppikken.
Een paar uur nadat ik Amour, de nieuwe film van de Oostenrijkse misèremeester Michael Haneke, had gezien, kwam hij echt binnen. Pas toen kon ik accepteren dat Haneke, die graag 'funny games' speelt met zijn publiek, eerlijk en oprecht was geweest in Amour. De film gaat inderdaad over de liefde. Liefde met een hoofdletter en zonder dubbele bodem.