Veel meer dan de science fiction die dat misschien suggereert, is David Mackenzie’s Perfect Sense een dromerig verhaal over intimiteit en vertrouwen in de vorm van een gedoemde romance. Evenzeer een ode aan onze zintuigen als aan een waarnemen dat die zintuigen overstijgt. Het eerste wat opvalt zijn de soberheid en elegantie waarmee Mackenzie duidelijk maakt dat we met een wereldwijd fenomeen te maken hebben. In een film als dit altijd belangrijk voor de geloofwaardigheid. Daarvoor heeft de Brit maar een paar locaties en een handvol personages nodig.
De snelle montage schakelt vervolgens constant heen en weer tussen het laboratorium waar Susan ( Eva Green) werkt en de restaurantkeuken, gelegen onder Susans appartement, waar Michael ( Ewan McGregor) chef-kok is. Ze ontmoeten elkaar als de eerste slachtoffers van het nieuwe, onbekende virus al gevallen zijn.
Mackenzie’s elliptische vertelstijl laat gelukkig veel vragen onbeantwoord en schakelt zelfs de zintuigen van de kijker af en toe uit door beeld en geluid weg te draaien. Zo slaagt de film er in iets van de wanhoop en verwarring over te brengen die de personages ook moeten voelen.
Zelfverzekerd stuurt Mackenzie het verhaal richting de ondergang. Genezing is al snel geen optie meer en het verlies van zintuigen maakt de leefwereld van de personages steeds claustrofobischer. Voor sommigen misschien benauwend en deprimerend maar het knappe is dat Perfect Sense desondanks warm van toon is. Dat heeft alles te maken met de menselijke maat. Michael die naast Susan wel in slaap valt terwijl hij nooit iemand naast zich kon hebben. Susan die überhaupt iemand dichtbij laat komen. In bad zeep in elkaars mond stoppen om nog maar iets te kunnen proeven.
Ondanks het verlies van die zintuigen lijkt het gevoel dat ze elkaar kunnen vertrouwen van dieper te komen. Het perfecte zintuig uit de titel. Daarmee stelt de film een interessante vraag: welke zintuigen heb je nodig om iemand te kunnen vertrouwen? Of gaat dat buiten die vijf zintuigen om? En wat een prachtig melancholiek einde.
Wat als de Apocalyps nou eens niet van buiten komt? Niet uit het heelal, door een invasie van aliens, en niet van de aarde zelf, doordat het natuurlijk evenwicht verstoord raakte. Wat gebeurt er als onze zintuigen het een voor een begeven?