Lucy heet ze, en ze houdt er merkwaardige bijbaantjes op na. Ze laat zich
onder het mom van medisch onderzoek letterlijk van alles door de strot duwen. En
ze laat zich in een mysterieus luxe-bordeel door een hoerenmadam een
slaapmiddel toedienen waarmee je een olifant onder zeil krijgt, om zich
vervolgens een nacht lang te laten gebruiken door oude, lelijke, maar steenrijke
mannen. Alles mag, alleen penetratie van het verdoofde lichaam is niet
toegestaan, waarschuwt de hoerenmadam haar klanten van tevoren.
Sleeping Beauty, het speelfilmdebuut van de Australische schrijfster Julia Leigh
, is een vrije adaptatie van Yasunari Kawabata’s roman The House of Sleeping
Beauties. De film wordt aan de man gebracht als erotische thriller (er zijn ook
wel parallellen met Luis Buñuels
Belle de Jour en Stanley Kubricks
Eyes Wide Shut). Maar het is ook een karakterstudie; een psychologisch
portret van een getormenteerde ziel. En Sleeping Beauty, mede tot stand gekomen
dankzij de steun van
Jane Campion, is óók een onderkoelde parabel over macht, seksualiteit,
schoonheid en ouderdom.
Van erotiek of opwinding is geen sprake;
seks lijkt sowieso geen enkele betekenis te hebben voor Lucy. Als ze niet aan
het werk is voor 250 euro per uur, laat ze mannen in nachtclubs een muntje
opwerpen om te beslissen wie er gratis met haar naar bed mag.
Waarom ze doet wat ze doet wordt niet verklaard, zoals ook niet duidelijk wordt
waarom de slapende schoonheid de lethargie tot slot wél van zich van zich
afwerpt (een oerschreeuw luidt haar wedergeboorte in). Dat de eigentijdse
Doornroosje-variatie desalniettemin blijft boeien, kan voor een belangrijk deel
op het conto worden geschreven van de formidabele
Emily Browning. Zij was eerder te zien in Zack Snyders gewelddadige special
effect-orgie
Sucker Punch. Als Baby Doll, een blonde stoeipoes die een enorm
samoeraizwaard ter hand neemt om te voorkomen dat er lobotomie op haar wordt
uitgevoerd...
‘Je vagina wordt niet gepenetreerd,’ zegt de hoerenmadam tegen haar nieuwste aanwinst: een bloedmooi meisje met rode haren en een melkwitte huid. ‘Je vagina is een tempel.’ Het meisje kijkt haar met een verwonderde blik aan en antwoordt dan stellig: ‘Mijn vagina is absoluut géén tempel.’