Ida (
Trine Dyrholm) komt thuis van een chemokuur en vindt haar man op de bank met
een jong meisje. De ploert! Net nu de hele familie naar Italië moet om daar de
bruiloft van dochterlief bij te wonen. Overstuur ramt Ida op weg naar het
vliegveld de auto van weduwnaar Philip (
Pierce Brosnan), die de vader van de bruidegom blijkt te zijn. Na die
rampzalige eerste kennismaking groeien de twee, te midden van allerhande ander (
bruilofts)drama, onvermijdelijk naar elkaar toe.
Love is all you
need wekt de indruk dat Bier en consorten geen zin of tijd meer hadden om
nuances aan te brengen in het script en maar een eerste, ruwe versie verfilmd
hebben. De perikelen in Italië schipperen tussen diepgaand drama – de twee
huwelijkskandidaten worstelen met emoties, angsten en geaardheid – en klucht,
wanneer de simpele ex van Ida met zijn nieuwe liefje aan komt wandelen voor de
plechtigheden.
De stijl die Bier hanteert sluit op beide genres niet
lekker aan, waardoor de film in een raar soort schemerwereld terechtkomt.
Bovendien is een aantal personages voor haar doen akelig plat. Met name de ex
van Ida en de zus van Philips overleden vrouw zijn simplistisch en
weerzinwekkend. Ze mogen dan de bedreiging voor het eventuele happy end vormen,
wat subtiliteit in gedrag en karakter was niet misplaatst geweest.
Er zijn spaarzame momentjes die gloeien van oprechte emotie, vooral dankzij de
charmante en fijn acterende Trine Dyrholm. Daar staat tegenover dat doelloze
verhaallijnen en bijfiguren de film nodeloos vertroebelen en verlengen. Er had
waarschijnlijk met gemak twintig minuten uit de totale speeltijd van twee uur
kunnen worden geknipt.
Een mislukt uitstapje voor Bier, dat nog eens
benadrukt hoe goed haar vorige films eigenlijk zijn.
Susanne Bier, die in 2011 met In a Better World de Oscar voor beste buitenlandse film won, staat bekend om de interessante studies van complexe onderwerpen als rouw, schuld en verraad die door haar verhalen lopen. Met deze conventionele romcom zet ze echter een ferme stap in een andere richting. Daarmee voegt ze meteen de minst interessante titel aan haar oeuvre toe.