Neem het droogkloterige absurdisme van Van Warmerdam, het duivelse cynisme van Von Trier, het schokgeweld van Haneke, en je krijgt een aardig idee van waar de veelbelovende Griekse regisseur Yorgos Lanthimos mee bezig is.

Alps is de opvolger van Dogtooth, de film waarmee Lanthimos in 2009 doorbrak . Daarin hield een vader zijn volwassen kinderen dom als honden binnen de tuinhekken. Alps is een wat zwaarder opgetuigde variant op die film. Een club van vier mensen, luisterend naar de naam ‘de Alpen’, laat zich inhuren als vervangers voor overleden familieleden van anderen. Ze onderwerpen zich aan een zelf opgesteld protocol dat leest als een Dogma-manifest voor filmpersonages. Zo mogen leden van de Alpen ‘nooit emotioneel betrokken raken bij cliënten’, ‘hun fysieke verschijning niet veranderen zonder toestemming van de Leider’, en moeten ze ‘in staat zijn overtuigende gezichtsuitdrukkingen te maken’.

Centrale figuur in de film is een verpleegster (Aggeliki Papoulia, de oudste zus in Dogtooth) die er een potje van maakt. Ze neemt de plek in van een overleden tennismeisje terwijl die rol eigenlijk al aan een collega was beloofd . Intussen roept de relatie met haar inwonende vader steeds meer vragen op. Want hoe ‘echt’ is die eigenlijk?

Als een licht verknipte antropoloog brengt Lanthimos in Alps het gedrag in kaart van de sociaal gehandicapte moderne mens. Daarvoor kreeg hij in Venetië de prijs voor het beste scenario. Gezagsverhoudingen en omgangsvormen worden belachelijk gemaakt door bedrijfscodes op familiesituaties toe te passen. Taal is onbetrouwbaar, een emotieloos instrument. Mensen zijn gereduceerd tot Facebook-achtige profielen: lievelingseten, favoriete filmster, uiterlijke kenmerken als polsbandje of bril . Ook nu weer gebruikt Lanthimos shots waaruit hij de hoofden van de personages stomweg heeft weggelaten. Want de wens iemand anders te willen zijn is obsceen voor wie zichzelf niet eens kent.

Jammer is het dat Alps zo volgepakt rare situaties en gekke teksten zit, dat je nauwelijks de tijd krijgt het allemaal te verwerken. Maar net wanneer je je schouders wilt ophalen over de onhandig theatrale typetjes, weet de Griekse regisseur toch weer rake klappen uit te delen. Knap werk, al is het geen overbodige luxe om Dogtooth als sleutel te hebben gezien om Lanthimos’ filmcodetaal in Alps te kunnen kraken.