Ach, kinderen. Bron van slapeloze nachten, uitgebluste sekslevens, torenhoge rekeningen en onuitwasbare poep- en kotsvlekken. Friends With Kids is niet de eerste film die daarover gaat, ook niet de meest realistische, en zeker niet de leukste.

Gulden regel van Billy Crystal in de komedie When Harry Met Sally: platonische vriendschap tussen mannen en vrouwen is onmogelijk; vroeg of laat zorgt seks altijd voor complicaties. Of het in de echte wereld zo werkt mogen relatie-experts beoordelen, in de cinema – zeker de romantisch-komische variant – gaat de stelling steevast op. En dus weet je van meet af aan dat het centrale gegeven in Friends With Kids gedoemd is te mislukken: alleenstaande dertigers en beste vrienden Jason ( Adam Scott) en Julie ( Jennifer Westfeldt) willen graag kinderen, maar zien bij hun gesettelde vrienden dat alle romantiek verdwijnt zodra er kleintjes komen. Oplossing: samen op vriendschappelijke basis een kind op de wereld zetten en lekker ongebonden verder.

Anno 2012 is dat niet eens zo’n vergezocht scenario. Friends With Kids had dan ook een interessante zedenschets kunnen zijn over de voor- en nadelen van zo’n constructie. Regisseur, scenarist en hoofdrolspeler Westfeldt lijkt daar ook min of meer op te mikken, zoals ze eerder een aardig beeld schetste van de moderne relatiemarkt in de komedie Kissing Jessica Stein.

Met de realiteit heeft Friends With Kids echter niet veel te maken. De film oogt wat minder gelikt dan de gemiddelde Amerikaanse romcom, en de dialogen zijn wat grover, maar intussen worden alle clichés van het genre keurig afgewerkt.

Je krijgt het idee dat de titel van de film is ontstaan tijdens een pitch aan de producenten: ‘Stel je de sitcom Friends voor, maar dan een paar jaar later, als ze allemaal kinderen hebben. Friends With Kids dus.’ Ook hier staan zes vrienden centraal (Jason en Julie en twee andere stellen), zes archetypen met succesvolle banen en dure New Yorkse appartementen, die van alles meemaken op het gebied van de liefde, maar niks al te dramatisch. Hun problemen blijven grotendeels zelfveroorzaakte luxeproblemen.

Een verschil met Friends is dat de protagonisten in die serie snel sympathie opwekten, terwijl de hoofdpersonen in Friends With Kids , in hun minder artificiële setting, vooral egocentrisch en oppervlakkig overkomen. Jason en Julie lijken amper geïnteresseerd in hun kind, ze voeren liever quasi-komische dialogen over sexy melkborsten, uitgelubberde vagina’s en de aantrekkingskracht van mannen achter buggies.

Na ruim een uur ( soms best vermakelijk) geleuter komt er dan toch wat emotionele diepgang in de film. De vriendengroep gaat samen op vakantie en tijdens een diner met veel drank worden er voor het eerst allerlei spanningen uitgesproken. Het levert een aantal geslaagde dramatische scènes op, wat mede te danken is aan prima bijrolspelers als Jon Hamm (Mad Men) en Kristen Wiig (Bridesmaids). Maar het komt allemaal te laat: een emotionele band hadden we nog niet opgebouwd met de personages. Of Jason en Julie nu uiteindelijk wel of niet voor elkaar kiezen – whatever.