‘Colette McVeigh – mother, daughter, sister, spy.’ Zo luidt de promotieslagzin op de poster van de Brits-Ierse thriller Shadow Dancer. De link met de recente spionnenfilm Tinker Tailor Soldier Spy is niet toevallig.

Beide films spelen zich af in een historische Britse spionnensetting, zijn geduldig verteld, minutieus vormgegeven en flink complex. Toch heeft Shadow Dancer de verwijzing niet nodig. De thriller van regisseur James Marsh (vooral bekend van de met een Oscar bekroonde documentaire Man on Wire) haalt weliswaar niet het niveau van het meesterwerk van Tomas Alfredson, maar is sfeervol en spannend genoeg.

Die slagzin is wel een lekker compacte omschrijving van hoofdpersoon Colette ( Andrea Riseborough). Ze is een alleenstaande moeder die anno 1993 met haar zoontje en eigen moeder in Belfast woont. Haar broers zijn beruchte leden van de IRA. Nadat ze in opdracht van hen een poging tot een bomaanslag doet, wordt ze opgepakt door een MI5-agent ( Clive Owen), die haar laat kiezen tussen de cel of het bespioneren van haar IRA-contacten.

Met bedompte kleuren, veel suggestie en weinig uitleg schept regisseur Marsh een beklemmende sfeer en fraai, grauw tijdsbeeld. Het verhaal speelt zich af rond de wapenstilstand van de IRA, wat de gebeurtenissen extra op scherp zet, maar Shadow Dancer is meer een ouderwetse suspense-film dan politieke thriller. Het scenario van Tom Bradby, gebaseerd op zijn eigen roman , werkt subtiel toe naar een sterke, emotionele finale. Intussen is het verhaal soms wel frustrerend ingewikkeld en blijven de personages nogal op afstand.

Vooral Colette blijft enigmatisch. Een bondige proloog die zich afspeelt in de jaren zeventig biedt een verklaring voor haar latere daden, en actrice Riseborough kijkt steeds intrigerend langs de camera, maar er blijft veel te raden over. Al is het maar over haar kledingkeuze – die felrode jas heeft een mooie symbolische functie en steekt fraai af tegen de grauwe achtergrond, maar als spionnencamouflage moet toch wel iets effectievers te vinden zijn.