Luc Besson, regisseur van Léon, The Fifth Element en Nikita, weet wel raad met sterke vrouwelijke personages. Tenminste, als ze mogen rennen en schieten. Zodra ze van vlees en bloed worden blijkt het wat lastiger. Bijna tweeënhalf uur zonder achtervolgingen, vechtpartijen of andere fysieke actie, het is teveel gevraagd van de Fransman. En dus is zijn waargebeurde drama, over een vrouw die vanuit het niets de politieke hoop van het onderdrukte Birma wordt, niet de stomp in de maag waarop je zou hopen.

Michelle Yeoh speelt Aung San Suu Kyi, de dochter van een Birmese generaal die voor democratie vocht en dat met zijn leven moest bekopen. Eind jaren tachtig woont ze in Engeland, waar ze een doodnormaal leven leidt. Tot ze wegens de ziekte van haar moeder terugkeert naar haar geboorteland en midden in een politieke chaos terechtkomt. Besson vliegt kort door alle bochten van dit verhaal en toont hoe Suu Kyi een voorbeeld wordt voor de demonstranten en vervolgens onder huisarrest komt te staan.

Het verhaal op zich is machtig interessant, zelfs spannend. Terwijl Suu Kyi via geweldloos protest de strijd aangaat met de militaire machthebbers, proberen haar man en zonen in Engeland via diplomatieke kanalen te helpen. De machthebbers in Birma doen ondertussen alles om de familie dwars te zitten. Yeoh speelt haar rol vol overtuiging, maar door de lusteloze regie slaat alles dood.

Er is een flashback naar de dood van haar vader en er zijn wat spaarzame emotionele scenes, maar verder wordt het verhaal akelig steriel gebracht. Op geen enkel moment krijgen we een kijkje in de psyche van het hoofdpersonage, zien we het precieze waarom van haar handelen. Het maakt van de film een kille aaneenschakeling van gebeurtenissen. Besson weet zich simpelweg geen raad met realistisch heroïsme. Ook de soms prachtige beelden van Birma en een degelijke soundtrack kunnen The Lady niet redden. Een middelmatig drama van een regisseur die duidelijk niet op vertrouwd terrein opereert.