Totale feelgood, deze bontgekleurde retro fifties Franse romantische komedie. Iets te voorspelbaar alleen, waardoor Régis Roinsards debuut in de tweede helft iets aan vaart en plezier verliest. Maar dat zal de pret niet drukken.

Populaire heeft de look and feel van hoe mensen tegenwoordig denken dat Franse films er in de jaren vijftig uitzagen, maar eigenlijk is dat nostalgie naar een verleden dat nooit bestaan heeft en dan ook nog eens gefilmd in de hoge resoluties van de 21ste eeuw. Dat is geen kritiek, gewoon een constatering. Want Populaire is een sprookje. Over een prinses die wakker gekust wordt door een prins en over een prins die wakker gekust wordt door een prinses. Net als François Ozons al even bontgekleurde Potiche uit 2010 is het een verhaal over verloren en gevonden liefde en de vrijheid van vrouwen om hun eigen leven te bepalen.

Voor kruideniersdochter Rose Pamphyle lijkt een toekomst achter de toonbank en het aanrecht onvermijdelijk, tot ze een dorp verderop solliciteert bij verzekeringsagent Louis Échard. Haar gave om absurd snel te kunnen typen vormt de opmaat naar een avontuur van zelfontdekking en een tournee langs typewedstrijden die haar tot aan de andere kant van de oceaan brengt.

‘Snelheid is vooruitgang,’ verwoordt Rose knipogend het Franse naoorlogse optimisme dat Jacques Tati in z’n films zo virtuoos belachelijk maakte. Als je namelijk te hard rent, raak je onderweg waardevolle dingen kwijt, is de boodschap van de film. Alleen is stilstaan ook geen optie, blijkt dan weer uit Louis’ weigering om met Rose en zijn dominante vader de confrontatie aan te gaan. En dat is nog niet alles. Misschien is het een opzettelijk komische overdrijving, maar de film trekt die boodschap zelfs door naar de gebrekkige Franse daadkracht in de Tweede Wereldoorlog. Moesten wij het weer opknappen, zegt zijn Amerikaanse vriend Bob Taylor tegen Louis, die na de oorlog nota bene als bevrijder met Louis’ jeugdliefde trouwde.

Dat klinkt allemaal nogal zwaarwichtig maar dat is niet de sfeer van Populaire. Misschien is het een speelse hommage aan de secretaresse en de eeuwige spanning tussen haar en monsieur le directeur . Hoe dan ook, Régis Roinsards debuteert met een spitse komedie die uitblinkt door weelderig setdesign en een vlot verteld verhaal – ook al had het iets minder voorspelbaar gemogen – en twee van de beste jonge acteurs van hun generatie, Deborah François en Romain Duris.