Niels Arden Oplev regisseerde de eerste verfilming van Stieg Larssons The Girl with the Dragon Tattoo, met daarin Noomi Rapace als de rancuneuze Lisbeth Salander. In de actie-thriller Dead Man Down, die zich afspeelt in de onderwereld van New York, doen de twee hun kunstje samen met Colin Farrell dunnetjes over. Héél dunnetjes.

Rapace speelt wederom een getormenteerde en gebroken vrouw die zint op wraak , maar haar bloedlust komt op het tweede plan. Centraal staat de uiterst ingewikkelde en absurde vergeldingsmissie van Victor ( Colin Farrell). Om de dood van zijn vrouw en kindje te wreken infiltreert hij in de groep criminelen die verantwoordelijk is voor zijn ellende. Hij stuurt ze cryptische boodschappen en schakelt de schoften systematisch uit, langzaam toewerkend naar de grote baas Alphonse ( Terrence Howard). Ondertussen chanteert de overbuurvrouw hem in de hoop dat hij een aanslag pleegt.

De Deense filmmaker heeft niet bepaald het beste materiaal gekregen om mee te werken. De plot zit vol gaten en onwaarschijnlijkheden (heeft niemand van de bende Victor ooit eerder gezien? Verdenkt niemand de nieuweling als de hel losbarst? Zou de buurvrouw echt denken dat het een goed plan is om een moordenaar te chanteren om voor haar een moord te plegen?), maar de uitwerking had ook beduidend beter gekund.

Nadat Arden Oplev eerst veel te lang alles vaag en geheimzinnig houdt, overlaadt hij de boel vervolgens met pratende hoofden die tekst en uitleg blijven geven. Veel vertrouwen in de kijker lijkt er sowieso niet te zijn. Zo zijn de littekens van Rapace en haar verklaringen daarover niet voldoende om haar leed over te brengen, nee, steeds als ze buiten komt moet een groepje kinderen haar uitschelden voor monster en bekogelen met troep. En de doorschemerende pijn in de ogen van Farrell? Die moet worden aangezet met beelden van zijn dode dochtertje terwijl ze lieflijk zegt dat papa de monsters wel zal doodmaken.

Andere pogingen tot een emotionele lading verzanden in veel te lang voortslepende dialogen, doordrenkt met lege teksten en zijige muziek, en halen alle vaart uit de film. Bij de liefdesperikelen die zich daarbij ontwikkelen ontbreekt bovendien elke vorm van chemie tussen Farrell en Rapace.

De film heeft een aantal effectieve – en brute – actiescènes, maar die blijken uiteindelijk net zo verdwaald als het gestileerde draaishot in een trappenhuis of de poging tot spitsvondigheid rondom tupperware. Het is zeer waarschijnlijk dat het Amerikaanse avontuur voor Niels Arden Oplev begint en eindigt met deze rommelige bende.