Na wat zachte geluiden van de kabbelende zee en meeuwen tijdens de openingstitels, ontploft de film met shots van 'spring breakers': studenten die tijdens de voorjaarsvakantie naar zonovergoten kustplaatsen drommen om daar los te gaan. Blote borsten en bikini-broekjes badend in vakantiezweet en alcohol, vergezeld van de snoeiharde electrohouse van Skrillex – het lijken in eerste instantie de geijkte Girls Gone Wild-beelden, maar de slow motion en filters van cinematograaf Benoît Debie creëren direct een spanningsveld tussen verlangen en veroordeling. Een dubbel gevoel dat de rest van de film blijft hangen.
De vier meisjes Brit, Candy, Cotty en Faith, onder anderen gespeeld door de meesterlijk gecaste ex-Disney-lievelingetjes Selena Gomez en Vanessa Hudgens, studeren in een slaperig stadje. Gevangen in lome scènes dromen ze over avontuur. Dat komt als ze, enkel gekleed in bikini en bivakmuts, met waterpistolen een overval plegen en van het buitgemaakte geld naar Florida vertrekken. Daar raken ze in een maalstroom van drank, drugs en geweld en dat gaat gepaard met een aantal onvergetelijke personages en scènes.
Zo transformeert James Franco op grandioze wijze in een gangster genaamd Alien, compleet met gouden 'grill' op zijn tanden en een vet aangezet accent, die de meisjes onder zijn hoede neemt. De onderlinge band waarover de personages mijmeren, culmineert in een bizarre 'liefdesscène': Alien speelt een gevoelige Britney Spears-cover op de piano, terwijl de meisjes met shotguns om hem heen wriemelen. Het wordt afgewisseld met beelden van een gewelddadige overval en danspasjes in silhouet tegen een zonsondergang.
De regisseur toont de verwerpelijke moraal van zijn personages, maar verheerlijkt tegelijk het comazuipen, infarctsnuiven en spelen met vuurwapens door er een onvergetelijke en sexy audiovisuele ervaring van te maken. De felgekleurde decors, geïnspireerd door Miami Vice, en de eclectische soundtrack worden gecombineerd met onconventionele stijlmiddelen . De regisseur speelt met tijd door in de montage heen en weer te schieten en bijna tot vervelens toe dezelfde geluidseffecten, dialogen en oneliners te herhalen. Het resultaat is een hallucinatoire neondroom, waar je naar kijkt én in gevangen komt te zitten. Een droom die je als kijker snel nog eens opnieuw hoopt te ervaren.
Net als in Kids van Larry Clark, waarvoor hij als debutant in 1995 het script schreef, fileert Harmony Korine in Spring Breakers de nihilistische Amerikaanse jeugdcultuur. Ditmaal verpakt hij het relaas in een bonkend en fluorescerend feest van vlees en zonde, waarmee hij zich op de grens tussen exploitatie en maatschappijkritiek begeeft.