Arthouse-Sneeuwwitje

Iets vergelijkbaars gebeurde bij The Artist (2011) en Blancanieves (2012). Alle twee zwijgende zwart-witfilms , gemaakt met een flink budget en voor een groot publiek. Maar waar The Artist een wereldwijde hit werd en maar liefst vijf Oscars won (een paar te veel als je het mij vraagt), bleef de aandacht voor Blancanieves bescheiden. En dat terwijl Pablo Bergers surrealistische sprookje de betere is van de twee.

Blancanieves is een hypnotiserende film, waarin Berger het sprookje van Sneeuwwitje verplaatste naar het Sevilla van de jaren twintig. De film vertelt het verhaal van Blancanieves (Sneeuwwitje in het Spaans), dochter van een beroemde stierenvechter, die door haar boze stiefmoeder het huis uit wordt gezet en na wat omzwervingen terechtkomt bij een groep stierenvechtende dwergen.

Berger had acht jaar nodig om zijn film van de grond te krijgen en zou net aan de opnamen beginnen toen The Artist in Cannes aan zijn opmars begon. Daarmee was The Artist dus het eerst in de bioscopen, maar het is zeer de vraag of Blancanieves, als die eerst was geweest, dat gedroomde miljoenenpubliek ook had gehaald.

De film zit vol citaten uit en hommages aan klassiekers als Tod Brownings Freaks (1932) en Carl Theodor Dreyers La passion de Jeanne d'Arc (1928). Leuk voor filmrecensenten, maar het grote publiek kan daar weinig mee. En nog belangrijker: Bergers versie van Sneeuwwitje is een wel heel donker sprookje, met veel stierenvechten (niet populair!), en dan stuurt hij de kijker ook nog eens met een asgrauw einde de bioscoop uit. Arthouse-liefhebbers zijn niet anders gewend, maar het grote publiek verwacht nog steeds een happy end.

Zodat het uiteindelijk maar goed is dat Blancanieves als tweede in de bioscopen kwam. The Artist heeft bewezen dat het grote publiek niet terugschrikt voor een zwijgende zwart-witfilm , en wellicht willen liefhebbers van die film ook Blancanieves een kans geven. Het is te hopen. Maar niet erg waarschijnlijk.