Sacha Polak (1982) is de lagelandse Angelina Jolie (1975). Beiden werken ze in de filmwereld, beiden verloren ze hun moeder aan kanker (Jolie toen ze 31 was, Polak toen ze 11 maanden oud was). Ook wisten ze allebei dat ze drager waren van het erfelijke borst- en eierstokkanker-gen BRCA 1. En dus zaten ze met hetzelfde onmogelijke dilemma, dat ze elk voor zich besloten in de openbaarheid te brengen, toevallig enkele maanden na elkaar.

Jolie vertelde eerder dit jaar in een brief aan The New York Times over haar beslissing haar beide borsten preventief te laten amputeren. Polak komt nu met een zeer persoonlijke documentaire over hoe zij omging met het zwaard van Damocles dat al jaren boven haar hoofd hing en aan urgentie leek te winnen naarmate ze de leeftijd naderde (30 jaar) waarop haar moeder aan borstkanker overleed.

Want wat doe je als je leven 'één grote kansberekening' lijkt? Polak – die vorig jaar debuteerde met de speelfilm Hemel – begint en eindigt haar documentaire met een gedicht dat ze als kind schreef over haar afwezige moeder. Ze praat met een lotgenote die haar borsten als bommen beschouwt sinds ze tijdens haar puberteit haar moeder aan borstkanker verloor. Polak bladert door het dagboek van haar moeder, bezoekt artsen, een plastisch chirurg en een draagster van implantaten. Maar ze voert vooral discussies met haar vriend, vader, stiefmoeder – Meral Uslu, die ook de camera hanteerde – en zichzelf, in dagboekfragmenten . Ook over wat ze aan zou moeten met erfelijk belaste embryo's. Aborteren of niet? Het gewone leven trekt in korte, dromerige sequenties voorbij.

Het levert een intieme, ongepolijste, ultra-persoonlijke film op, die verre van een voorlichtingsfilm blijft. Polak schetst geen breder plaatje over het aantal vrouwen dat in Nederland met dit dilemma kampt. Of over de stand van de wetenschap, het stijgend aantal 'defecte' genen dat in kaart wordt gebracht of de toename in preventieve amputaties: de consequenties van het 'maakbare' leven van de 'meetbare' mens.

Daarin ligt zowel de kracht als de beperking van de film. Want als Polak de lange, zware gang langs alle twijfels heeft gemaakt en de beslissing dan eindelijk is gevallen, stapt ze aan het slot van de film wel heel vlot over haar eerdere waslijst aan vragen heen. Ze stelt simpelweg 'blij' te zijn met haar beslissing. Klaar. Ze zal wel moeten, om verder te kunnen met haar leven. Maar na het zien van haar film vraag je je wel af hoe vrij die keus in werkelijkheid was. Is angst een goede raadgever? In hoeverre kan een mens een zinnig oordeel vellen over abstracte grootheden die in een onzekere toekomst liggen? Het is duidelijk dat de discussie daarover nog maar net is begonnen.

NB: Nieuwe tieten wordt op 7 oktober om 23.00 uur uitgezonden op Nederland 2.