Tegen de muur van de kamer ligt het comateuze lichaam van een man. Haar man. Een ex-strijder, zouden ze bij Monty Python zeggen, want een paar dagen daarvoor kreeg hij tijdens gevechten een kogel in de nek. Einde verhaal. Aan nazorg doen de guerrilla's niet dus dat mag zij doen. Dat wil zeggen, zoutoplossing halen als er geld is. In de stad wordt nog steeds gevochten en soms dringen guerrillastrijders het huis binnen. De dreiging blijft. Altijd en overal.
Omdat ze niks anders kan doen, begint de vrouw tegen haar man te praten. Dat ze hem niet kende voor het huwelijk. Hoe jong en nieuwsgierig ze was. Hoe teleurgesteld ook, toen het huwelijk al snel niet dat verbond bleek dat haar beloofd was. Haar woorden worden steeds scherper en confronterender. Ze vertelt hoe hij haar als vuil behandelde. Hoe hij nooit luisterde. En nu tenminste wel. Dat hij misschien beter nooit meer kan ontwaken. Ongehoorde woorden en zinnen. Weer dringen strijders binnen. Ze biedt haar lichaam aan voor geld zodat ze meer zoutoplossing kan kopen. Hij zou haar vermoorden als ie het wist.
Een vrouw in een kamer in een stad, in wat Afghanistan zou kunnen zijn. Atiq Rahimi's sociaal en seksueel zeer uitgesproken The Patience Stone heeft de opzet van een theaterstuk. In de beperkte ruimte van het huis voert de Iraanse actrice Golshifteh Farahani een monoloog op die het hypocriete patriarchaat van wat de fundamentalistische Islam zou kunnen zijn kalm en eloquent tot de grond afbreekt.
Golshifteh Farahani in The Patience Stone
Een kamer en een monoloog, dat is alles. En toch stijgt de spanning. Een van de , laten we zeggen, zeven schoonheden van The Patience Stone is dat de film speelt met verwachtingen. Ontwaakt de man uit z'n coma? Hoorde hij alles wat ze vertelde? Alles wat ze deed in die andere kamer? Zal hij wraak nemen?
Atiq Rahimi schreef zelf de gelijknamige bestseller waarvan dit de verfilming is, maar kreeg bij scenarioschrijven hulp van scriptlegende Jean-Claude Carrière, de man die talloze scripts voor Luis Buñuels films schreef. The Patience Stone is een kamerspel met een nadrukkelijk politieke boodschap waarvan je je op papier kunt afvragen wat de toegevoegde waarde van een verfilming is. Maar het werkt. Juist het rustige tempo van die steeds luider klinkende monoloog laat de muren van de kamer verdwijnen en creëert een echo over onrecht en machtsmisbruik die misschien tot ver daarbuiten te horen zal zijn.