In mozaïekstijl worden drie verschillende verhalen opgevoerd. Het meest aangrijpende draait om een Facebookgrap van een stel middelbare scholieren, die gruwelijk uit de hand loopt. In een andere episode legt een tv-journaliste contact met een minderjarige medewerker van een sekssite. En dan is er nog een stel dat via een chatsite slachtoffer wordt van identiteitsfraude en het heft in eigen hand besluit te nemen.
De plots zijn losjes met elkaar verweven: de detective die de fraude onderzoekt is de vader van een van de Facebookpesters, terwijl hun slachtoffer weer de zoon is van de baas van de tv- journaliste, enzovoorts.
Regisseur Henry Alex Rubin werkte eerder als assistent-regisseur mee aan diverse films van James Mangold (Copland, Girl, Interrupted) en ontving een Oscarnominatie voor zijn documentaire Murderball, over extreme rolstoelsporters. Disconnect heeft met al die titels wel iets gemeen: serieuze thematiek, meeslepende personages, een humanistisch mensbeeld dat rauwe randjes niet schuwt.
Een film waarmee Disconnect echter nog veel meer gemeen heeft – zoals al meer recensenten hebben opgemerkt – is Crash van Paul Haggis. Ook zo'n film die op haast essayistische wijze het thema menselijk contact in de 21ste eeuw behandelt, met een grote, sterke cast en flink emotionele climax.
Regisseur Rubin mocht van zijn producenten zelf zijn ideale cast samenstellen, wat een rolbezetting opleverde vol klasse-acteurs uit de indiehoek: Hope Davis, Andrea Riseborough, Alexander Skarsgård, Paula Patton, Michael Nyqvist. Vooral geslaagd is de keuze voor Jason Bateman in een serieuze hoofdrol – ten onrechte wordt de charismatische acteur gewoonlijk alleen benaderd voor flauwe komedies.
Ondersteund door de vlotte regie en realistische dialogen weten de acteurs het publiek lang betrokken te houden bij de lotgevallen van hun personages. Maar tegen het slot zet Rubin alles net even te dik aan: er wordt te veel benoemd en de realistische stijl maakt plaats voor een videoclip, vol slow motion en nadrukkelijke muziek.
Had niet gehoeven, al draait het de film nog niet de nek om. Het blijft knap dat Disconnect geen prekerig anti- technologiepamflet is geworden, maar eerder een confronterende discussiestarter . Ook wie zich niet tot het einde laat meeslepen, zal achteraf geheid eens nadenken over zijn eigen telefoon- en internetgebruik.
Disconnect is een Film met een Boodschap. Dat is op zich helemaal niet erg, die boodschap is best relevant: technologie kan een bedreiging vormen voor echt menselijk contact. Zoiets. In Disconnect wordt dit thema goeddeels genuanceerd en oprecht uitgewerkt.