Het is een terechte constatering; Jacks vader en moeder zijn dan ook
gescheiden. Maar nadat Jack een been heeft gebroken bij een snowboardongeluk,
zijn ze samen vanuit Brussel naar de Franse Alpen gereden om hem op te halen.
Tijdens de urenlange autorit en hun overnachting in het skihotel wordt duidelijk
hoe de twee zich tot elkaar verhouden en wat ze nog voor elkaar voelen. En hoe
hun band met hun zoon is, en hoe hij over hen denkt.
La tendresse,
vernoemd naar een prachtig, weemoedig stemmend liedje van de Franse chansonnier
André Bourvil dat klinkt tijdens de aftiteling, is een opmerkelijk lichtvoetige
, losse film van de Belgische Marion Hänsel, die naam maakte met strenge,
zwaarmoedige films als Les noces barbares (1987) en Noir océan (2010). Maar
hoewel veel scènes een prettig-geïmproviseerde indruk maken, schijnt bijna
altijd de net wat te schematische constructie door.
Hij – Frans –
is bot en ontactvol, een pietje-precies en zeer praktisch ingesteld. En
hertrouwd. Zij – Lisa – is dromerig en impulsief, slordig en op een bepaalde
manier nog heel onvolwassen. Jack is na de scheiding bij haar gaan wonen, maar
sinds hij het huis uit is, is ze alleen. Erg lijkt ze dat niet te vinden; Lisa
houdt ervan om alleen te zijn.
Hänsel baseerde het anekdotische
script – La tendresse is haar eerste film naar een geheel eigen scenario – min
of meer op eigen ervaringen. Lisa vertelt terloops dat ze ooit op een filmset
heeft gestaan; het huis waarin Lisa in de film woont is in werkelijkheid van
Hänsel. Haar eigen zoon is in de majestueuze openingsbeelden te zien als
snowboarder; hij heeft een ongeval in de bergen in Flaine gehad. Het is kennis
die niet uit de film te halen is, Hänsel vertelde het in interviews. Het maakt
de film beter noch slechter; Hänsel kijkt allerminst om in wrok.
De
grootste troeven van La tendresse zijn de acteurs, zowel Olivier Gourmet en
Marilyne Canto, die de gescheiden ouders spelen, als Adrien Jolivet (Jack) en
Margaux Châtelier (Allison). Maar de show wordt gestolen door de Spanjaard Sergi
López, als liftende zeeman die laat zien dat het raadzaam is het leven te nemen
zoals het is.
'Ik heb zelden twee mensen gezien, die zo verschillend zijn,' zegt Allison tegen haar vriend Jack, nadat zij tijdens een ongemakkelijk etentje, in een verder uitgestorven restaurant in een Frans skioord, diens ouders enigszins heeft leren kennen.