Regisseur Salvatore Mereu schetst een zwoele, hectische zomerdag op Sardinië. Met de twaalfjarige Catarina (Sara Podda) als tourgids toont hij de letterlijke en figuurlijke krochten van de achterwijk waarin het meisje woont en de spaarzame momenten waarop ze wegbreekt van de ellende. De film draaide eerder dit jaar op het filmfestival van Rotterdam, waar die de Big Screen Award won.

Catarina vertelt de toeschouwers alles over haar buurtje en de vreemde figuren die er wonen. Dat doet ze soms rechtstreeks in de camera en op andere momenten via gesprekken met haar vriendin Luna ( Maya Mulas) of met een van haar vele halfbroers of -zussen. Een verrassende stijlkeuze die goed uitpakt, mede dankzij het sterke, naturelle spel van de nog jonge hoofdrolspeelster. Het perspectief geeft de duistere omgeving, vol armoede , schreeuwende nietsnutten en waardeloze ouders, een prettige lichtheid vol jeugdig opportunisme.

Terwijl ze omgeven is door slechte voorbeelden blijft Catarina zelf stellig geloven in een positieve toekomst. En waar de liefde om haar heen vooral nare gedaantes heeft aangenomen, heeft ze zelf haar zinnen gezet op een mooie relatie met Gigi ( Davide Todde). Maar uit haar mimiek en handelingen en de prachtig geschreven dialogen blijkt dat haar kinderlijke naïviteit al wel degelijk gecorrumpeerd is .

Alleen als Catarina met haar vriendinnetje vlucht naar het strand lijkt ze te transformeren in een échte onbekommerde vlinder. In prachtige onderwatershots zweven ze losjes door het leven, om vervolgens slenterend ijsjes te eten in de zon terwijl ze puberachtige gesprekken voeren over jongens. Maar zelfs daar loert het gevaar, zoals steeds in de film in de vorm van een man, een dreigend seksueel roofdier.

Zonder al te veel verhaal schetst Mereu een mijmerend sfeerbeeld, dat wat schippert in stijl. Richting het einde komen alle personages, ontwikkelingen en losse verhaallijntjes samen op een groot plein. Het is een Fellini-achtige climax met politieauto's, geweld, optredens en een mysterieuze waarzegster. Een gewaagd experiment dat net wat te geforceerd aanvoelt in de context van de rest van de film.

De originele ideetjes, het sterke acteerwerk en een aantal prachtig geschoten momenten zijn zeer de moeite waard, maar met een lengte van rond de honderd minuten en een traag tempo is Bellas mariposas een lange zit, waar je duidelijk voor in de stemming moet zijn.