Brian De Palma heeft een aantal geweldige klassiekers op zijn naam staan, maar toch stammen zijn laatste goede films (denk aan Mission: Impossible en Carlito's Way) inmiddels uit de vorige eeuw. Met Passion probeert hij de stijl en thematiek van zijn successen uit de jaren tachtig (Dressed to Kill, Body Double) te koppelen aan een remake van het uit 2010 stammende Crime d'amour van Alain Corneau.

Alles draait om de machtsspelletjes tussen Christine ( Rachel McAdams) en Isabelle ( Noomi Rapace) – op de werkvloer én in bed. De twee zijn collega's bij een reclamebureau en lijken goede vriendinnen, tot McAdams een vuile streek levert en ze elkaar het leven zuur gaan maken. Dat escaleert en één van de femmes blijkt fatale.

De pastiche die De Palma schijnbaar voor ogen had drijft regelmatig richting onbedoelde parodie. Rapace en McAdams zijn totaal verkeerd gecast en lijken niet op hun gemak met de personages. Door de houterige dialogen en het overacteren, en hun soms onwaarschijnlijke acties, lijken de dames ontsnapt uit een softporno uit de jaren tachtig, en dat is allesbehalve sexy. Een gevoel dat wordt versterkt door de synthesizermuziek van Pino Donaggio , die bij vlagen volslagen belachelijk klinkt. Het lovenswaardige initiatief om twee sterke vrouwen als basis te nemen voor een film wordt zo volledig onderuit geschoffeld.

Visueel is het soms erg strak wat De Palma laat zien. Filters, belichting, beelden waarbij de horizon uit het lood is, onheilspellende schaduwen die over muren vallen en talloze (extreme) close-ups – hij haalt alles uit de kast. Maar het lijkt wel of hij heeft gegrabbeld in een ton met oude noir-stijlmiddelen en die vervolgens lukraak over de film heeft uitgestrooid. Nergens is er een koppeling tussen vorm en inhoud die onder de oppervlakte duikt. Veel close-ups van ogen vormen samen niet automatisch een voyeuristisch spel, en De Palma's kenmerkende gebruik van split screen – waarbij in dit geval moord en ballet naast elkaar worden getoond – is even fraai als overbodig.

De perikelen tussen de twee vrouwen, de moord en het daaropvolgende politieonderzoek hadden spannend uit kunnen pakken. Maar door de fragmentarische manier van vertellen en verschillende 'is het een droom of de werkelijkheid?'-momenten, komt daar niks van terecht. Het akelig gedateerd aandoende Passion is een erotische thriller met een potentieprobleem.