Samsara is een caleidoscopische film over de oneindige cyclus van geboorte, dood en wedergeboorte. De schepper van het werk is Ron Fricke, die eerder vergelijkbare 'audiovisuele gedichten' regisseerde als Baraka (1992) en Chronos (1985), en in 1982 het camerawerk deed voor Godfrey Reggio's Koyaanisqatsi; nog altijd het hoogtepunt in het genre.

Voor Samsara – Sanskriet voor 'het eeuwig bewegende wiel van het leven' – filmde Fricke gedurende vijf jaar in vijfentwintig landen op vijf continenten. Op 70 mm, dus haarscherp. Magistrale beelden van Tibetaanse monniken worden afgewisseld met oogstrelend mooi natuurschoon; voortrazende wolken met wereldwonderen; Afrikaanse dorpjes met oerbossen, rotspartijen en kathedralen; de uit de rotsen gehouwen tempels in Petra met vallende sterren en de piramide van Cheops. 

Er zijn beelden van overvolle wegen, wolkenkrabbers en werkcellen, uitpuilende metro's, legbatterijen, plastische chirurgie en paaldanseressen, van sloppenwijken, stampvolle gevangenissen, vuilnisbelten en machines die in een razend tempo kogels produceren. Van dieren en van mensen – net geboren, stokoud en al dood, in alle kleuren van de regenboog, beschilderd en getatoeëerd. De ene keer lopen de beelden naadloos in elkaar over, dan weer botsen ze opzichtig. 

Zo gaat het maar door, honderd minuten lang, zonder acteurs, dialogen of een voice-over. Maar ook zonder verhaallijn en zonder ritme. Het voelt als een eeuwigheid. De beeldenbrij is dichtgesmeerd met transcendentale muziek van onder anderen Lisa Gerrard, Vidia Wesenlund, Keith Jarrett en Ayub Ogada. 

Het resultaat? Een bloedstollend mooie, uiterst esoterische, sensitieve en verlichte, ongekend zintuiglijke ervaring over het wezen van het wereldse en het wonderlijke voor de een. Ergerniswekkende , vage, voorspelbare en clichérijke mooifilmerij voor menig ander.