Flintstone-esque anachronismen

The Croods noemen ze zichzelf, het gezin bestaande uit vader Grug ( Nicolas Cage), moeder Ugga ( Catherine Keener), hun drie kinderen en de stokoude oma Gran. Waar alle andere Neanderthalers in de wijde omtrek aan een verkoudheid, muggenbeten of zandslangen ten onder zijn gegaan, daar heeft Grug met zijn vaste mantra 'angst is goed, verandering is slecht' zijn familie voorlopig in leven weten te houden .

Maar rebelse tiener Eep ( Emma Stone) wil meer dan slechts overleven, moedeloos wordt ze van het angsthazengedrag van haar vader. Avond na avond jaagt ze tussen de rotsspleten de laatste restjes zonlicht na, dromend van een groot avontuur.

Het splijten van de continenten, met een verwoeste grot tot gevolg, doet haar wensen uiteindelijk in vervulling gaan. De dorre woestenij en het hol dat ze zo lang heeft verfoeid, worden noodgedwongen ingeruild voor een overweldigend kleurrijke – maar niet minder gevaarlijke – jungle, op zoek naar een nieuwe thuishaven.

Een vrolijk rondstuiterende achtbaanrit door diverse decors is wat volgt, vol Flintstone-esque anachronismen en Looney Tunes-achtige slapstick. Haast geen moment rust wordt het gezin – en de kijker – gegund, met de vliegende piranha's , reusachtige katten en boksende apen die overal op de loer liggen, en de tektonische verschuivingen die hen blijven achtervolgen.

Heel spaarzaam komt de film even tot stilstand om de nodige familieperikelen te bespreken, vooral veroorzaakt door nieuwkomer Guy ( Ryan Reynolds), die met zijn talloze uitvindingen – onder meer vuur, schoenen en een levende luiaard als riem – onbedoeld de plaats van Grug als alfamannetje inneemt.

Dat zijn echter niet de momenten waar The Croods het van moet hebben. De grappen zijn niet zo
dwaas en verrassend als in Ice Age, het drama is niet zo verfijnd als in de Pixar-films, en te veel personages eindigen net zo zoutloos en oninteressant als ze begonnen.

Maar de scènes waarin regisseurs Chris Sanders en Kirk De Micco, à la James Cameron in Avatar, de disfunctionele familie in het onbekende plaatsen, maken veel goed. Verbazing en verwondering over de unieke flora en fauna voeren dan de boventoon. The Croods wordt een fraai prentenboek, waar in elke hoek wel iets gebeurt en waarin telkens weer iets nieuws te ontdekken valt.

Vooral voor de jongste kijkers dus.