De vorig jaar overleden Franse filmmaker Claude Miller wilde een chronologische versie van François Mauriacs beroemde roman Thérèse Desqueyroux uit 1927 omdat 'de flashbackstructuur iets voor televisiefilms op de zaterdagavond is'. Het verhaal over een rijke vrouw die zit opgesloten in een totaal geregeld huwelijk kon ook prima lineair verteld worden, vond hij. Als eerbetoon selecteerde het festival van Cannes in 2012 Millers laatste werk als slotfilm.

Maar Miller vergiste zich. Niet een keer maar zeker drie keer. Het boek van Nobelprijswinnaar Mauriac is namelijk al in 1962 verfilmd door een andere beroemde Franse regisseur, Georges Franju, en wie die versie bekijkt [in z'n geheel op YouTube] zal zien dat Millers versie duidelijk de mindere is. Thérèses personage blijft te veel op afstand en ook het verhaal is minder sterk in beeld gebracht.

De grote kracht van Mauriacs roman is dat Thérèse Desqueyroux een getormenteerd personage is. Ze verlangt rijkdom, daarom stemt ze in met een gearrangeerd huwelijk, maar ze verlangt ook vrijheid. Het cruciale verschil tussen Franju's en Millers versie is dat Franju ons iets van het gevecht liet zien dat Thérèse met zichzelf levert.

Miller sluit zijn tragische titelpersonage – gespeeld door Audrey Tautou – volledig van ons af. Bij Franju is het Thérèse die terugkijkt – gespeeld door een jonge Emmanuelle Riva, onlangs te zien in Amour – nadat ze veroordeeld is voor haar misdaad. We horen haar gedachten. Maar bij Miller begint het verhaal in Thérèses jeugd en kijken we van buiten naar haar emotieloze gezicht.

Op zich kan zo'n keuze goed uitpakken, maar niet in een verhaal dat drijft op interne conflicten. Toch blijft de camera gefixeerd op de buitenkant en onbelangrijke details. Tautou's uitgestreken gezicht gaat door de onmogelijkheid om met haar mee te voelen zelfs irriteren.

Blijft over: ongeïnspireerd en kostbaar lopendebandwerk. Wat kon er misgaan met zo'n beroemd boek en zulke grote namen voor en achter de camera? Van alles dus. Wie het persmateriaal leest, vraagt zich af of Miller de roman überhaupt begrepen heeft . Het is vooral de schuld van het instituut van de bourgeois familie, zegt hij. Maar dat is nou juist niet de hoofdzaak. François Mauriac gaf zijn boek niet voor niets de naam van zijn personage mee. Thérèse Desqueyroux gaat over de hel in háár hoofd. Haar eigen private hel. Die wordt nauwelijks voelbaar.