Terwijl de traditionele bankoverval uitsterft en het virtuele neefje ervan in de lift zit, komen de makers van Now You See Me met een magische variant. Voor een uitverkochte zaal in Las Vegas beroven vier verlichte illusionisten door 'teleportatie' een Parijse bank. Een populair doelwit dezer dagen. Het publiek juicht.

De bende van vier bestaat uit een goochelnerd ( Jesse Eisenberg) die het lichtplan van een wolkenkrabber in zijn straatact betrekt, een onverschrokken jongedame ( Isla Fisher) die met piranha's knoeit, een mentalist ( Woody Harrelson) die zelfs over de telefoon mensen kan hypnotiseren, en een veredelde zakkenroller ( Dave Franco) die met pure wilskracht een lepel buigt. Waar hadden we dat laatste ook weer eerder gezien?

Ze zijn bijeengebracht door een hen onbekende figuur met een hoodie. Een redelijk denkende FBI-man ( Mark Ruffalo) krijgt met zijn wat romantisch ingestelde Interpolcollega ( Mélanie Laurent) de onmogelijke opdracht de bende op te rollen. Tussen oplichters en wetshandhavers wordt geen partij gekozen en de kijker krijgt aanvankelijk – heel effectief – amper de tijd om over het grotere geheel na te denken.

Met een dynamiek die aan Ocean's Eleven raakt, gaat de genremenger met gezwinde spoed van start. Een dosis fijne grapjes verbindt de wereld van de magie vlotjes met die van de film – die daar natuurlijk een verlengstuk van is. Special effects worden bescheiden en effectief ingezet. Bijrollen zijn er voor golden oldies Morgan Freeman en Michael Caine, die met elkaar overhoop liggen.

Maar dan komt langzamerhand toch de klad er in, met al te lichtzinnige plotwendingen en personages die veel te vlak blijven. Now You See Me speelt met elementen uit de avonturenfilm, het superheldengenre, actie, heist, thriller, whodunit, en doet er ook nog maar een obligaat lijntje romantiek bij. Dat is toch wat veel van het goede.

Dan is er nog wat gekunsteld gehussel met tarotkaarten, de vier ruiters van de Apocalyps en een mythe over een geheim genootschap uit het oude Egypte. De scenaristen hebben wat opzichtig leentjebuur gespeeld bij The Prestige (2006), dat het kat-en-muisspel tussen illusionisten en waarheidsvinders een stuk fijnzinniger vormgaf. Net als overigens het in hetzelfde jaar verschenen The Illusionist.

Now You See Me laat niet na het belang te benadrukken van geloof en vertrouwen in magie. Des te teleurstellender is dan de ontknoping, die als een oversized wit konijn uit de coulissen komt huppelen. Daardoor laat Now You See Me de kijker achter met een ervaring die niet zozeer magisch is, als wel een desillusie.