Zelf een huis bouwen. Op eigen grond. In the middle of nowhere. Geen probleem, toch? Toch wel, vanaf het moment dat de 87-jarige Craig Morrison (James Cromwell) de verplichte bouwvergunning aanvraagt. Nog voor hij ook maar een paal in de grond heeft geslagen is hij 400 dollar lichter en stapelen de problemen zich op. Een schier oneindige lijst onredelijkheden volgt, 'voor uw eigen veiligheid'.

Craig is het type onafhankelijke vakman dat planken zaagt van de bomen die hij eigenhandig heeft geveld. Hij houdt wat vleeskoeien en verdient iets aan de aardbeien die hij jaarlijks verbouwt. Zijn vrouw kweekt paprika's en 's ochtends rapen ze kakelverse eitjes in het kippenhok. Huizen bouwen leerde Craig van zijn vader, een scheepsbouwer die alles van hout en constructies wist. Nu zijn vrouw ( Geneviève Bujold) vergeetachtig raakt, wil hij een kleinere, gelijkvloerse woning bouwen zodat ze na ruim zestig jaar huwelijk samen kunnen blijven. Bemoeizucht van bureaucratische ambtenaren en overbezorgde kinderen bedreigen echter hun onafhankelijkheid en vrijheid.

Still Mine is een honingzoete, romantische feelgoodfilm die van het landleven de veelgeziene idylle maakt met houten huizen, patchwork dekens, houtkachels en goedmoedig mopperende opa's. Zoals zoveel films over zestigplussers, gaat het over levenslust en hoe de ongemakken van een zekere leeftijd het hoofd wordt geboden .

Het verhaal, dat begint en eindigt in de rechtszaal, is als z'n protagonist: eenvoudig en oprecht. Het camerawerk is conventioneel, met warme kleuren voor Craigs thuisomgeving en killere tinten waar hij minder op zijn gemak is. De soundtrack voorziet in authentieke klanken van gitaar, viool en pijporgel, uitmondend in een nummer van Mumford & Sons aan het slot. Inventief is de film alleen in de scènes waarin Craig en Irene fysiek van elkaar gescheiden zijn, maar in gedachten een gesprek voeren over gedeelde herinneringen.

Dat de waargebeurde Canadese telefilm de clichés niettemin weet te ontstijgen, dankt hij aan drie dingen. Het personage van Craig, die koppigheid koppelt aan realiteitszin en wars is van gezeur over leeftijd. De geweldige présence van de charismatische Cromwell (de boer uit Babe, politiechef uit L.A. Confidential), die alleen al met zijn wenkbrauwen een staalkaart aan emoties vertegenwoordigt. En aan het feit dat het belangrijkste thema van deze film niet ouderdom is, maar vrijheid en vertrouwen in eigen kunnen versus doorgeschoten 21ste eeuwse bureaucratie – iets waar we allemaal over mee kunnen praten. 'Leeftijd is een abstractie. Geen dwangbuis,' zegt Craig. En zo zit het ook met de wet.