'Chips en ijs.' Dat is het advies van de dokter als kankerpatiënt Marion na het zoveelste ziekenhuisbezoek wil weten wat de verwachtingen zijn. 'Ga naar huis en neem er zo veel van als u wilt.' Want, is de achterliggende gedachte, wij kunnen niets meer voor u doen.

De 'chips en ijs' zijn voor Marion de wekelijkse repetities met het ouderenkoor. Zeer tegen de zin van haar echtgenoot Arthur sleept ze zich daar elke keer weer met veel plezier naartoe. Om samen met de andere ouden van dagen (het koor heet de OAP'Z: de Old Age Pensionerz) popsongs te zingen als Salt-n- Pepa's 'Let's Talk about Sex', en Motörheads 'Ace of Spades'. Het risqué repertoire is het idee van de jonge, sprankelende koorleidster Elizabeth.

Knorrepot Arthur heeft een hekel aan de lessen omdat hij weet dat ze Marion veel kracht kosten en haar sneller naar haar dood zullen brengen. Hij bromt tegen Marion, de koorleden, en tegen koorleidster Elizabeth. Die begrijpt wel waarom hij zo vijandig doet en probeert hem, als Marion inderdaad is overleden, naar de lessen te lokken. En dan blijkt Arthur over een heel aardige stem te beschikken.

Er is veel dat niet klopt aan deze film. Het scenario is schematisch en voorspelbaar. De repetities met de oudjes die hardrocken of over seks zingen (oh-la-la!) zijn vaak flauw en soms pijnlijk (Zie BNN's tv-show Golden Oldies). En de moeizame relatie tussen Arthur en zijn zoon is gezocht en ongeloofwaardig. Maar, en dat leert ook Arthur in de film, het is beter te kijken naar wat er wel goed is. Het acteren bijvoorbeeld, van het leidende trio Terence Stamp (Arthur), Vanessa Redgrave (Marion) en Gemma Arterton (Elizabeth). En Arthurs prachtige, en aangrijpende relatie met Marion, de enige voor wie hij lief en zorgzaam kan zijn. En hoe Arthurs leven wankelt als die pijler wordt weggeslagen.

Die relatie is het zwaartepunt en ijkpunt van de film. De rest is couleur locale. En marketing, want Song for Marion werd verkocht als variatie op publieksfavorieten als The Full Monty en Calender Girls. In de zwakste momenten doet de film daar ook wel aan denken . Maar in de beste momenten lijkt de film op Hanekes Amour, dat ook over een met elkaar vergroeid ouder echtpaar gaat, en de pijn die het geeft als de een uit het leven van de ander wordt gescheurd.