Voor acteur Paul Rudd moet het een rare ervaring zijn geweest: allerlei pijnlijk intieme taferelen uit het gezinsleven van Judd Apatow naspelen, mét diens echte vrouw en kinderen, terwijl de filmmaker zelf vanachter de camera toekijkt.

Goed, dat is wel een heel letterlijke interpretatie van This Is 40 – de film wordt niet gepresenteerd als Apatow's autobiografie. Maar de slice of life over een stel dat zo'n twintig jaar samen is en huiverig op de middelbare leeftijd afkoerst, is evident uit het leven gegrepen. En het feit dat Apatow, die de film schreef, regisseerde en produceerde, zijn eigen vrouw (actrice Leslie Mann) en dochters in de hoofdrollen castte, maakt op z'n minst nieuwsgierig naar de relatie met de werkelijkheid.

Niet dat het verder veel uitmaakt: de beslommeringen van hoofdpersonen Pete en Debbie zijn behoorlijk universeel. Het stel dook al eerder op in Apatow's komedie Knocked Up, als vrienden van de door Seth Rogen gespeelde lapzwans die een onenightstand bezwangert. This Is 40 wordt dan ook aangekondigd als 'the sort-of sequel to Knocked Up' – Rogen doet ditmaal niet mee, maar diverse randfiguren uit die eerdere film wel.

Het is intussen vijf jaar later, de kinderen hebben (bijna) de puberteit bereikt, en Pete en Debbie op hun beurt de gevreesde leeftijd van veertig. Voor Debbie is dit aanleiding wat veranderingen door te voeren: niet meer roken (zij), niet meer snoepen (hij), niet meer eindeloos Facebooken (de kids), meer quality time met elkaar, enzovoorts. Pete, een typische Apatow-man die liever lui dan moe is, vindt het allemaal wel best. Als baas van een slechtlopend platenlabeltje heeft hij al genoeg aan zijn hoofd.

Moet je de veertig zijn gepasseerd om te kunnen genieten van This Is 40? Nee, maar het helpt wel om ervaring te hebben met een langdurige relatie en/of kinderen in huis. Want daar gaat het voornamelijk over: samenleven, opvoeden, verantwoordelijkheid nemen. Dat de hoofdpersonen dit doen met (heel veel) vallen en opstaan, houdt de boel herkenbaar en luchtig. En al is de humor subtieler dan in eerdere Apatow-producties, er zijn nog ruim voldoende platte en pijnlijke grappen om dreigend sentiment in de kiem te smoren.

Het enige wat eigenlijk ontbreekt is een goed, compact verhaal. Pete en Debbie zijn geloofwaardig en redelijk sympathiek, het is geen straf ruim twee uur met hen door te brengen, maar het kabbelt allemaal wel. Als This Is 40 een roman was geweest, had er een strenge redacteur overheen gemoeten.

Dat de film de vergelijking met een roman aankan, geeft tegelijk aan wat er sterk aan is: Apatow registreert als een auteur. Hij heeft een haarscherpe blik op zaken als man-vrouwverschillen, opvoeding en popcultuur. En ach, dat hij zijn observaties over het rommelige leven niet in een gepolijst pakketje presenteert, heeft ook wel weer een toepasselijke charme.