Een Griekse monnik en een Russische non ontmoeten elkaar in het geheim in de vallei die hun kloosters, beide gesitueerd op een hoge rotspilaar, van elkaar scheidt. Vrijwel niets komt de kijker over het liefdespaar te weten. Symbolen zijn ze, van het aloude dilemma tussen lust en devotie.

Na elke ontmoeting klimt hij weer via de steile trappen naar boven, terwijl zij in een net van touwen door de andere monialen omhoog wordt getakeld. Met behulp van gereflecteerde zonnestralen communiceren ze de rest van de tijd vanuit hun eenzame, kale kamers met elkaar. Smachtende blikken worden uitgewisseld tijdens de spaarzame gezamenlijke diensten. Toekomst en verleden lijken niet te bestaan, er is enkel het verlangen.

In eerste instantie voelt die tijdsloosheid prettig aan, als een deken van sereniteit, passend bij het ritme van het monotone kloosterleven. Maar al snel wiegt de film je in slaap, op de muziek van een fluitspelende bejaarde boer. Regisseur Spiros Stathoulopoulos is meer geïnteresseerd is in wat zijn personages representeren , dan wat zij daadwerkelijk voelen of denken, en dat resulteert al vroeg in desinteresse.

Visueel is Metéora, met dank aan het uitzinnig mooie Griekse landschap, wel bijzonder fraai. In lang uitgespannen shots toont Stathoulopoulos de volle glorie van het Griekse kloostercomplex – eerder al als decor te zien in Bond-film For Your Eyes Only (1981) – in een flets kleurenspectrum dat aan de jaren zeventig doet denken.

Bijzonder zijn ook de geanimeerde Byzantijnse iconen, variërend van de monnik die Jezus aan het kruis spijkert, gevolgd door een vloedgolf van bloed, tot zwijgende representaties van dagelijkse gebeurtenissen, met de monnik en de non die als schaduwfiguren afdalen naar de zonde.

De animaties geven Metéora de broodnodige energie die de rest van de film ontbeert. Maar het is niet genoeg. Metéora is een te cerebrale aaneenschakeling van mooie plaatjes en symboliek. Een film over lust waarin het aan passie ontbreekt.