De verhouding die de van oorsprong Duitse Emmerich heeft met de Verenigde
Staten, waar hij al jaren werkt, zou een interessante casus opleveren voor een
psycholoog. Want niet alleen het Witte Huis, ook allerlei andere Amerikaanse
landmarks moesten het al in zijn films bekopen: de Brooklyn Bridge in
Godzilla, het Vrijheidsbeeld en het Hollywood-bord in
The Day After Tomorrow, het monument van Washington in 2012. Tegelijkertijd
wordt in al die blockbusters een overdadig patriottisme aan de dag gelegd.
De motieven van de regisseur vormen echter niet het grootste mysterie van White
House Down. Nog veel curieuzer is het feit dat dit verhaal – geheim agent moet
president redden bij inval Witte Huis – nog geen halfjaar geleden ook al werd
verteld in een Amerikaanse blockbuster:
Olympus Has Fallen van Antoine Fuqua.
Hoe dat kan? Tja, zulke
dingen gebeuren in Hollywood wel vaker. Er zit weinig anders op dan vergelijken
en beoordelen welke als beste uit de bus komt. Een opgave die nog niet meevalt
– dit zijn geen meesterwerken, zoveel kunnen we vast verklappen.
Met de cast zit het in beide films wel goed. Olympus Has Fallen heeft
Gerard Butler als kloeke agent en
Aaron Eckhart als hunky president, met respectabele acteurs als
Morgan Freeman en
Angela Bassett in de achterhoede. Daartegenover staan de net iets hippere
agent
Channing Tatum en charismatische president
Jamie Foxx in White House Down, met adequate bijrollen van
Maggie Gyllenhaal,
James Woods en
Richard Jenkins.
Liefhebbers van rechttoe rechtaan pulpactie,
waarbij wat botten worden gebroken en schedels ingeslagen, zullen het meeste
plezier beleven aan Olympus Has Fallen. Wie zo'n mal verhaal alleen met wat
relativerende humor kan accepteren, is beter uit bij White House Down.
Want dat doet Emmerich slim: net als in bijvoorbeeld
Independence Day behandelt hij de actiescènes als kermisattracties. Lekker
over the top en geschikt voor het hele gezin (nou ja, vanaf ongeveer 1.50 meter
). Het levert vermakelijke scènes op, maar helaas wordt het onvermijdelijke
drama al even lomp geserveerd, wat dan weer voor tenenkrommende momenten zorgt.
Voeg daar de vele clichés en bespottelijke wendingen aan toe, en je houdt een
wel heel mager achtbaanritje over.
Hij blies 'm al eens op in Independence Day en liet er een vliegtuig op neerstorten in 2012. Maar regisseur Roland Emmerich had er nóg geen genoeg van: in White House Down wordt de Amerikaanse presidentswoning stukje bij beetje naar de filistijnen geholpen.