Na een sterke start (Iron Man, 2008) en een wat minder enthousiast ontvangen, maar degelijk tweede deel (Iron Man 2, 2010), is superheld Iron Man toe aan zijn derde soloavontuur. 'Geen politiek, gewoon goeie ouderwetse wraak,' zo vat hij de uitgezette koers voor deze episode treffend samen.

Technologisch wonderkind Tony Stark ( Robert Downey jr), uitvinder van het straalaangedreven Iron Man-pak, moet het dit keer opnemen tegen 'de Mandarijn' ( Ben Kingsley): een kruising tussen Osama Bin Laden en Dzjengis Khan.  Die wil met een reeks aanslagen de Amerikaanse president niet één, maar meerdere lesjes leren. Om te bewijzen dat hij niet bang is voor zijn tegenstander geeft Stark in een nogal ridicule vlaag van verstandsverbijstering z'n huisadres door aan de verzamelde pers. Dat had hij dus beter niet kunnen doen.

Stark verdwijnt met huis en haard in zee, kampt met angstaanvallen en een maar half functionerend, onaf nieuw ijzeren pak, dat hij overigens als een magneet naar zich toe weet te trekken. Dan zijn er nog een opduikende ex-vriendin, een concurrerende wetenschapper en een jongetje dat hem helpt in nood, naast vaste waarden als Starks geliefde Pepper Potts ( Gwyneth Paltrow) en boezemvriend James ( Don Cheadle), die nu als 'Iron Patriot' ook officiële vlieguren krijgt. Er duiken steeds meer mysterieuze tegenstanders op met superkrachten, gecompenseerd door een even gestaag in aantal stijgend legertje ijzeren mannen.

Met al die bijfiguren en een schier oneindige reeks plotverwikkelingen heeft Iron Man zijn handen vol, vooral aan een overdosis actie, ook nog eens in 3D. In totaalshots leidt dat af omdat figuren en gigantische gaten in de grond er veel te klein uitzien. De actie zelf is wat je ervan mag verwachten: met een hoop poeha en digitale effecten. De tijd vliegt. Maar het gaat ten koste van de intrige en eigenheid van de personages, die in de eerdere twee, door Jon Favreau geregisseerde delen zo prikkelend werkten.

Favreau keert slechts terug in zijn vaste bijrolletje als chauffeur annex bodyguard Happy Hogan, nu opgewaardeerd tot beveiligingschef. Op de regisseursstoel maakte hij plaats voor Shane Black, die naam maakte als scenarist van actiefilms als Lethal Weapon, The Last Boy Scout en Last Action Hero. Iron Man 3 is zijn tweede regietitel na de wat flauwe misdaadkomedie Kiss Kiss Bang Bang, ook met Robert Downey jr.

Black overspeelt zijn hand met een zwaar aangezette actiefilm die bol staat van de onuitgewerkte ideetjes en matige grapjes. Jammer, want de nu nipt aangestipte concurrentie tussen Stark en wetenschapper Killian ( Guy Pearce) had heel wat stekelige dialogen op kunnen leveren. Een poging tot de zelfspot die Joss Whedon zo geslaagd in The Avengers wist te weven, culmineert bij Black in een kolderieke finale. Al even dwaas is de keus om het verhaal zonder duidelijk aanwijsbare reden tegen een kerstdecor te plaatsen.

Voor het traditionele geflirt en gemopper tussen Potts en Stark is al helemaal geen tijd meer over. Doet het er dan nog toe of hij haar weet te redden? Het is met de film net als met dat nieuwe pak: een hoop losse onderdelen die maar geen werkend geheel willen worden .