Alsof het geschapen is om ooit door Michel Gondry te worden verfilmd, zo leest het wonderlijke universum van Boris Vians magisch-realistische roman L'écume des jours uit 1947, met zijn rondkrioelende deurbellen, mensen met vogelkoppen en pianocktails – instrumenten die bij elke noot een nieuwe smaak aan je cocktail toevoegen.

Maar ook een droomhuwelijk kan stranden in bittere teleurstelling. Overweldigend is de rijkdom aan visuele vondsten en geknutselde trucages, veel meer nog dan in zijn eerdere magnum opus Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2003). Te overweldigend uiteindelijk , met meer stop-motion dan een mens eigenlijk kan verdragen. Vermoeiend is het vooral. Na de voor Gondry's doen zeer beheerste adaptatie van superheldenparodie The Green Hornet (2011) moet L'écume des jours als een grenzeloze speeltuin zonder regels hebben gevoeld, maar al die vrijheid is duidelijk te veel van het goede geweest.

Onder de dikke laag van kolderieke creaties – een ongewillige paling die uit de kraan kruipt, een volwassen man in muizenpak die te pas en te onpas opduikt – verschuilt zich ergens Vians liefdestragedie over de gefortuneerde uitvinder Colin ( Romain Duris). In zijn Parijse appartement spendeert die zijn dagen in een overvloed aan vrije tijd en gastronomische luxe, samen met zijn advocaat c.q. chef-kok Nicolas (Intouchables' Omar Sy). Maar hij wil meer. Hij eist verliefd te worden, en zo geschiedt.

Op een feestje ontmoet hij de charmante Chloé ( Audrey Tautou), de bruiloft volgt niet veel later en Colins persoonlijke paradijs lijkt voltooid. Tot een waterlelie zich in Chloés longen nestelt, als een tumor, en het paradijs net zo snel weer afbrokkelt als het gestalte kreeg.

De in zoete tinten en zonnestralen verpakte vrolijkheid uit het begin is niet meer. Letterlijk verdwijnt de kleur uit zijn leven, tot enkel zwart en grijs overblijven. Beste vriend Chick ( Gad Elmaleh) is niet de steun en toeverlaat die hij zou moeten zijn, worstelend met zijn obsessie voor filosoof Jean-Sol Partre ('De mens als sandwich'), en Nicolas wordt noodgedwongen weggestuurd als Chloés dure medicatie Colins tot voor kort oneindige rijkdom doet vervliegen. Wat overblijft is een man die vecht om zijn vrouw in leven te houden, maar op de belangrijkste momenten vergeet haar lief te hebben.

Op zijn meest wrange momenten komt de pracht van Vians roman – nummer tien in Le Mondes verkiezing van 'beste boeken van de 20ste eeuw' – het dichtst aan de oppervlakte. Maar omdat je als kijker al zo afgestompt bent door alle uit wol en papier-maché gefabriceerde fratsen van het eerste uur, is ook dan van enige ontroering nooit echt sprake.