Sinds de aanstelling van Pixars creatieve opperhoofd John Lasseter als baas van Disneys animatie-afdeling in 2006 – overigens hetzelfde bedrijf dat hem in 1983 ontsloeg nadat hij iets te enthousiast pleitte voor het gebruik van computeranimaties – is de studio aan een heuse wederopstanding bezig, getuige films als Rapunzel en Wreck-It Ralph.

Met Frozen, zeer losjes gebaseerd op Hans Christian Andersens sprookje De sneeuwkoningin, lijkt Disney wederom een succesnummer aan de rijke historie toe te voegen. Een klassieke musical is het geworden, met bevallige prinsessen, snode hertogen en opzwepende powerballads, vormgegeven in prachtige 3D- computeranimaties en gegoten in toepasselijk widescreenformaat. En, voor het eerst, deels geregisseerd door een vrouw: de onervaren Wreck-It Ralph-scenariste Jennifer Lee. 

In tegenstelling tot het oorspronkelijke sprookje is de sneeuwkoningin in het Disney-universum geen slechterik, maar een ongelukkig meisje van blauw bloed genaamd Elsa. Ze heeft de aangeboren gave om alles wat ze maar wil in ijs te veranderen. Als ze op jonge leeftijd per ongeluk haar zusje Anna verwondt, besluit ze zich voor ieders veiligheid op te sluiten in het paleis van haar ouders. 

Haar kroning – vader en moeder verongelukten jaren eerder op zee – vereist een publieke verschijning, maar na een woede-uitbarsting op het afsluitende bal verliest Elsa alle controle. Een eeuwige winter is het gevolg, waarna ze naar haar zelfontworpen ijspaleis vlucht . Het is aan Anna, een onhandige maar stoere en immer opgewekte prinses in de beste Disney-traditie, om de zomer te doen terugkeren. 

Het vervolg valt door de kijker gemakkelijk in te vullen, met als onvermijdelijk eindpunt een wijze les over hoe de liefde zelfs het meest bevroren hart kan doen ontdooien. Maar heel erg is dat niet. Wat Frozen vooral voortreffelijk doet, is het constant schipperen tussen slapstick en suikerzoet drama, waardoor er ook voor de oudere – en misschien iets cynischere – kijker steeds genoeg te genieten blijft. En met de introductie van een sullige sneeuwpop die droomt van een tropisch eiland, wordt het zowaar nog echt leuk ook. 

Toch is Frozen geen nieuwe Disney-klassieker, daarvoor is het allemaal wel heel erg braaf en ontbreken de scherpe kantjes. De dood van het koninklijke echtpaar speelt, The Lion King en Bambi indachtig, bijvoorbeeld dramatisch geen enkele rol. 

Maar een stap voorwaarts is de film wel weer. En zolang John Lasseter de touwtjes stevig in handen houdt, gaat dat nieuwe meesterwerk er vast ooit komen.