Zou de Nederlandse Sophie van der Stap blij zijn met de Duitse verfilming van haar roman over haar gevecht tegen kanker? Vast niet. Want hoe ontroerend Van der Staps verhaal ook is, als film is Meisje met negen pruiken niet serieus te nemen.

Van der Stap begon in 2005 een blog over alles wat haar overkwam nadat een agressieve kanker was vastgesteld. Over de wereld die stilstond toen de arts het nieuws vertelde, het verdriet, de chemo en de bestralingen, maar vooral over de verschillende vrouwen die ze in de maanden daarna speelde om met de angst en onzekerheid om te kunnen gaan, personages die ze van elkaar onderscheidde door steeds een andere pruik te dragen.

De een was stoer en kon de chemo verdragen, de ander was de koningin van de nacht die danste en dronk als het haar lukte om uit het ziekenhuis te ontsnappen, en weer een andere was de mooie dochter en zus die ze voor haar ziekte ook al was. Van der Staps blog leidde tot een bestseller. En toen kwam de film.

Dat Meisje met negen pruiken soms weet te ontroeren, is niet te danken aan regisseur Marc Rothemund, die met geen enkel shot weet te verwonderen. Zo suf en conventioneel gefilmd is het allemaal dat de film op een uitgerekte zelfhulpvideo lijkt: Beating Cancer 101. Even ongeïnspireerd is de voor de hand liggende soundtrack met Elliott Smith en Sigur Ros, uit de Now This is Sad!-collectie.

Met de psychologie achter de meervoudige persoonlijkheid die Sophie gebruikt om aan de werkelijkheid te ontsnappen, wordt niets gedaan. Alles blijft aan de buitenkant , nergens heb je het gevoel tot het personage door te dringen.

De doodsangst die Sophie moet hebben gevoeld ondanks haar beslissing om de strijd aan te gaan, is bijna helemaal weggestopt onder de quasi-hippe party-spirit. Lekker uitgaan, drinken, flirten, beetje chemo, potje neuken. Al wordt benadrukt dat alles in de film echt zo is gebeurd, Rothemunds versie begint tegen het einde op een promofilmpje van een verzekeringsmaatschappij te lijken, met een model annex actrice in de hoofdrol die er zelfs na alle chemo nog flitsend uitziet. Niet dat elk verhaal over kanker kommer en kwel moet zijn, maar moet het echt zo ontzield en oppervlakkig?