Ontstoken testikels

Een slecht concept voor een komedie is het nochtans niet: de eenvoudige drugsdealer David ( Jason Sudeikis), die vooral aan huisvaders en soccer moms levert, wordt beroofd van zijn gehele voorraad. Zijn sadistische leverancier (een veel te extreme Ed Elms) biedt hem een uitweg : vervoer een camper met ‘een klein beetje’ wiet erin van Mexico naar Amerika, en de schuld is hem vergeven. Als dekmantel rekruteert David zijn strippende buurvrouw en twee buurtkinderen om zijn gezin te spelen, want welke douanier verdenkt nu een blanke, vakantie vierende familie ?

Een 'doldwaze' roadmovie volgt, inclusief een corrupte agent die orale seks als betaling eist, een kneuterig echtpaar dat David en zijn fictieve vrouw tot een swingersavond verleidt, en een stel karikaturale, wraaklustige Mexicaanse drugsbazen. Voorspelbaar en gemakzuchtig dus, ondanks de rits scenaristen die door de jaren heen aan het originele script van Steve Faber and Bob Fisher (Wedding Crashers) hebben gesleuteld.

Het grootste probleem van We're the Millers ligt echter bij de personages. David is vrijwel karakterloos, en Saturday Night Live-komiek Sudeikis heeft niet het charisma om een film in zijn eentje te dragen. Jennifer Aniston op haar beurt speelt de braafste stripper uit de filmgeschiedenis.

We're the Millers is een typisch wanproduct van het Amerikaanse studiosysteem, waarbij het originele idee zo vaak door de molen van managers, marketeers en script doctors is gehaald dat alle smaak en kleur verdwenen is.

Het is bovendien een film die talloze vragen oproept, en daarom meer vermoeit dan vermaakt. Waarom praat David bijvoorbeeld in gebrekkig Spaans als de Mexicanen hem niet blijken te verstaan , maar spreken diezelfde Mexicanen later gewoon Engels met elkaar? En waarom houden alle strippers hun kleren aan, maar worden we wel opgezadeld met een stel frontaal in beeld gebrachte ontstoken testikels?

Een diepe zucht is waarschijnlijk het enige juiste antwoord.