Wie Deep Throat zegt, zegt Linda Lovelace. De lowbudget-pornofilm uit 1972 die de seksuele revolutie een zwiep gaf en meer dan 600 miljoen dollar opbracht, maakte van de actrice in één klap een veelbesproken ster.

Dat de film een duistere kant had, bleek eerder al uit de documentaire Inside Deep Throat (2004) en de autobiografieën die Lovelace schreef. Het met bekende acteurs gevulde Lovelace zet nog eens een uitroepteken achter de nare ervaringen van de hoofdrolspeelster.

Een 'small town girl' uit een streng gezin, die door een charmante man wordt gered – het begint allemaal mooi voor Linda Susan Boreman ( Amanda Seyfried). De eerste drie kwartier van de film lijken dan ook een pornosprookje: het stel wordt samen steeds vrijer op seksueel gebied, met als climax het succes van Deep Throat. Maar halverwege schiet de film plots terug naar het begin en blijkt alles minder rooskleurig dan gedacht.

De reddende engel van Linda, Chuck Traynor ( Peter Sarsgaard), is in werkelijkheid een gewelddadige ploert die bedreiging en mishandeling niet schuwt. De glorieuze hoofdrol van Linda zou ze later zelf omschrijven als een aaneenschakeling verkrachtingen. Met deze omschakeling van positief naar negatief weerspiegelt de film de verschillende perspectieven die Linda in de loop der jaren in haar boeken heeft ingenomen. Toch blijft de film erg zwart-wit in de behandeling van het onderwerp.

Zo wordt buiten beschouwing gelaten dat Linda op latere leeftijd nogmaals poseerde als Lovelace , en dat een aantal mensen in haar directe omgeving aan haar beweringen twijfelden, ondanks de leugendetectortest die ze onderging (die overigens wel in de film zit). De film zet haar neer als speelbal van haar omgeving, zonder een kijkje in haar psyche te nemen.

Seyfried krijgt daardoor weinig speelruimte; met haar grote ogen is ze vooral het hulpeloze meisje. Het enige personage dat echt uit de verf komt is Traynor, meesterlijk gluiperig gespeeld door Peter Sarsgaard. Er wordt een hele rits grote namen opgevoerd – onder anderen James Franco als jonge Hugh Hefner en een bijna onherkenbare Sharon Stone – maar die zijn vaak slechts enkele seconden in beeld, waardoor het vooral aanvoelt als een verkwisting van acteertalent.

Inside Deep Throat plaatste de pornofilm in een bredere context en schonk veel aandacht aan de positieve kanten van het fenomeen. Daardoor werd het contrast met het menselijke leed van Linda groter, en de ellende schrijnender. Dramatisch gezien is die documentaire daarom stukken interessanter dan Lovelace.