Bij een natuurfilm kan veel misgaan. De film heeft geen verhaal en is een aaneenschakeling van mooie plaatjes (ja BBC, die is aan jullie gericht). De film heeft juist te veel verhaal, omdat de dieren allerlei menselijke eigenschappen en overwegingen in de poten worden geschoven (ja Disney, die is aan jullie gericht). En dan is er nog de toon, die kan worden verpest door de muziek (dicht geplamuurd) of een hinderlijke voice-over (belerend, lollig). Het pleit voor de makers van De nieuwe wildernis dat zij steeds aan de goede kant van de streep zijn gebleven.

Die nieuwe wildernis ligt overigens in onze eigen achtertuin, tussen Almere en Lelystad. De makers (Verkerk is filmmaker en regisseur van onder andere Buddha's Lost Children; Smit is ecoloog en natuurfotograaf) verschansten zich ruim een jaar in de Oostvaardersplassen en filmden daar het wisselen van de seizoenen.

Dat levert sensationeel mooie beelden op. De Oostvaardersplassen beslaan een gebied van een kleine zestig vierkante kilometer , dat voor meer dan de helft bestaat uit moerasgebied. De rest is droog en uitermate geschikt voor grote grazers als edelhert, heckrund en konikpaard.

Het leven van een van die konikpaarden, een zwart veulen, is de rode draad en meest emotionele verhaallijn in de film, waarin verder opvallende bijrollen zijn voor vos, ijsvogel en strontvlieg. Want, zo leert de film ons, dieren hebben elkaar nodig om te kunnen overleven. Of, zoals in de soms grappige maar nooit lollige voice-over wordt gezegd (stem: Harry Piekema, de filiaalmanager uit de Albert Heijn-reclames): 'Iedereen die weet. Alleen red ik het nooit.'

De nieuwe wildernis heeft dus mooie plaatjes, een verhaal, en geen hinderlijke voice-over. Bovendien zit de film niet dicht geplamuurd met muziek. Natuurlijk is er wel muziek. Van Bob Zimmerman, een van de vaste arrangeurs van het Metropole Orkest en componist van de filmscores van onder andere De avonden, Tirza en Süskind. Maar minstens zo belangrijk zijn de natuur- en dierengeluiden, die speciaal voor de film werden vastgelegd en uiteindelijk meer dan de helft van de soundtrack uitmaken.

Grote afwezige in de film is de mens. Geen talking heads die zich opwinden over de controverses rond de Oostvaardersplassen (moet de mens nu wel of niet ingrijpen in de natuur), het draait allemaal om de dieren. En juist daarom is het jammer dat de mens toch één keer – in silhouet, dat wel – te zien is in de film. Op de achtergrond zien we in de winter hoe een schaatser voorbij flitst. Jammer, want in De nieuwe wildernis horen geen mensen.