In Jose Luis Valle's tragikomische wraakfantasie is te zien hoe in de Mexicaanse grensstad Tijuana een enorm standbeeld van Mickey Mouse staat. Alsof het al die gestrande Mexicanen die de Verenigde Staten niet in mogen op een sadistische manier wil herinneren aan het onbereikbare droomland aan de andere kant van de grens.

Tijuana met z'n overschot aan werkloze Mexicanen is het decor van dit bij vlagen absurde en heel precies geregisseerde debuut, dat vooral heel rustig de tijd neemt om de eindeloze herhalingen in de levens van z'n twee hoofdpersonen te laten zien.

Rafael werkt als schoonmaker in een lokale Philipsfabriek en krijgt na tientallen jaren dienstverband van z'n veel jongere chef te horen dat hij vanwege een administratieve fout geen pensioengeld zal krijgen.

Lidia werkt als huishoudster bij een rijke, oude vrouw die na haar overlijden al het geld aan de hond blijkt te hebben nagelaten. Het personeel mag het geld verdelen zodra de hond overlijdt, maar die moet dan wel een natuurlijke dood sterven.

Zowel Rafael als Lidia voelen zich vernederd en zinnen op wraak. Dat suggereert meer actie dan de film laat zien. De liefhebbers van slow cinema krijgen hier een slapstickvariant van het genre voorgeschoteld, want na al het geduld dat Valle vraagt, levert hij een erg komische ontknoping.

Wat vooral opvalt aan Workers is wat er allemaal niet te zien is. Rafael bezoekt op een avond – is in ieder geval de suggestie – een prostituee, maar de camera blijft achter op straat. Sterker: de camera blijft minutenlang naar de gebouwen aan de overkant kijken. En dan de wraakacties van de twee. De kijker ziet die pas nadat ze voorbij zijn.

Workers is een extreem beheerst debuut dat bijna alles aan de verbeelding over laat. Maar het is geen kwestie van discretie dat Valle zoveel essentieels niet laat zien. Wat hij hier mooi illustreert is dat dit mensen zijn die onzichtbare levens leiden. De schoonmaker en de huishoudster, ze schuifelen langs en groeten onhoorbaar, omdat ze getraind zijn en zichzelf getraind hebben om niet op te vallen. Dat is hun tragedie en die wordt hier heel even zichtbaar.