Het oeuvre van regisseur Neil Jordan mag van wisselende kwaliteit zijn, inhoudelijk is het in ieder geval vrij consistent. Misschien is het zijn Ierse bloed: Jordan vertelt graag volksverhalen, fantastisch dan wel realistisch, maar altijd doortrokken van een zekere mystiek en regenachtige melancholie. Zijn hoofdpersonen zijn mythisch, excentriek of op z'n minst flink gefrustreerd – en niet zelden allemaal tegelijk.

In zijn bijna twintig films voerde Jordan weerwolven, spoken en waternimfen op, lugubere moordenaars, verknipte gelovigen, eenzame transgenders en bezeten verzetsstrijders. Typisch Jordan zijn de smachtende homovampiers uit zijn meest succesvolle film: Interview with the Vampire. Dat hij in zijn nieuwste film Byzantium weer een stel tobbende bloedzuigers opvoert, hoeft niet te verrassen.

Inhoudelijk hebben de twee vampierfilms veel van elkaar weg: de mystiek en melancholie, de broeierige erotiek en bloedige geweldserupties. Maar waar Interview with the Vampire operatesk van toon was, is Byzantium ingetogener. De gotische romantiek wordt ingedamd door een sociaal-realistische setting.

Gemma Arterton en Saoirse Ronan spelen moeder Clara en dochter Eleanor, die al zo'n tweehonderd jaar door Engeland zwerven, zo nu en dan een onfortuinlijke omstander leegzuigend om in leven te blijven. Vooral Eleanor doet dit met stijgende tegenzin en kan het niet verdragen haar verhaal nog veel langer voor zich te houden. Dat leidt tot de nodige toestanden wanneer ze hun intrek nemen in een ingedut kustplaatsje.

Sinds Interview with the Vampire heeft het vampiergenre natuurlijk niet stilgestaan. Om daar anno 2013 nog iets origineels aan toe te kunnen voegen, moet je van goeden huize komen. Slaagt Jordan hier met Byzantium in?

Ten dele. De poëtisch-realistische benadering brengt het Zweedse bloedzuigerdrama Let the Right One In in herinnering, maar werkt ook hier goed. Er is wel wat luguber hak- en zaagwerk, maar de nadruk ligt op het verhaal, waarin al te grote vampierclichés handig worden vermeden. En het vrouwelijke perspectief is verfrissend – Arterton en Ronan leveren mooi werk als respectievelijk verbitterde tough bitch en vermoeide tiener-op-leeftijd.

Maar een genreklassieker is Byzantium daarmee nog niet. Eerder gewoon een typische Neil Jordan-film: niet geweldig, maar kundig verteld en memorabel eigenzinnig.