Stories We Tell is een autobiografische documentaire van de Canadese regisseuse en actrice Sarah Polley. Een egodocument – die term roept wellicht beelden op van narcistische filmacademie-afstudeerprojecten, maar wees gerust: Polleys verhaal is zonder meer boeiend genoeg om de vorm te rechtvaardigen.

De nu 34-jarige Polley begon haar carrière al op jonge leeftijd, met een hoofdrol in de succesvolle familieserie Road to Avonlea. Later speelde ze rollen in indiefilms als Go, The Claim en My Life Without Me, en op 26-jarige leeftijd was daar opeens haar verrassend volwassen regiedebuut: de Alice Munro-verfilming Away from Her. Vorig jaar volgde het geslaagde relatiedrama Take This Waltz.

Dat ze nu met zo'n persoonlijke productie komt , is begrijpelijk wanneer je de film hebt gezien. Over de inhoud kan vooraf beter zo min mogelijk worden losgelaten. Polley zoomt in op haar familie – haar vader, vier broers en zussen, ooms, tantes, familievrienden, en vooral haar inmiddels overleden moeder. Er komen familiegeheimen aan het licht, waar iedereen weer anders op reageert.

Op zeker moment merkt Polley – die haar familieleden stuk voor stuk persoonlijk interviewt – tegen een zus op: ' Waarom doe ik ons dit eigenlijk aan? Het is zo gênant!' Dat lijkt geen huichelarij. Dat de film veel meer is dan een potje navelstaren van de maakster , wordt de kijker naar het einde van dit opmerkelijke verhaal toe steeds duidelijker.

Hierin schuilt de kracht van de film: de oprechtheid van de betrokkenen, de zelfreflectie, de liefde die de familieleden duidelijk voor elkaar voelen. Ontroerende scènes levert dat op.

Helaas heeft Polley het nodig geacht haar project in een experimentele vorm te gieten. Vanuit ongemak vermoedelijk; in de media stelt ze zich gewoonlijk juist heel privé op . En dus moest de film méér worden dan alleen haar familiegeschiedenis. Stories We Tell is een soort metadocumentaire geworden over de vraag: in hoeverre komen herinneringen overeen met de werkelijkheid? Of: hoe beleven verschillende leden van een familie gezamenlijke gebeurtenissen?

Boeiende vragen, waar in de film zinnige dingen over worden gezegd. Maar het verhaal heeft zoiets niet nodig. De constructie die Polley heeft bedacht leidt uiteindelijk af van het drama en de authenticiteit van de personages.

Gelukkig kan de film het, dankzij het bijzondere verhaal en de kleurrijke betrokkenen, wel hebben. Sarah's ervaringen zijn tamelijk uniek, maar de familie Polley heeft iets heel universeels. Wie in familieverband kijkt, kan emotionele nagesprekken verwachten .